(Is dit weer zo'n lang verhaal Eric?!,.. Nee! deze is nog langer. zodra ik terug ben in Nederland zal ik de cursus ‘kort en bondig schrijven’ schrijven volgen. Voor nu: een vervolg in slappe vol(gepropte)zinnen waarbij het begrip “TO THE POINT” totaal uit het oog verloren is… Tip: inleiding / slot)

Nou, waar waren we gebleven… oja, Ik stapte uit de taxi die me naar het OSHO Taboban ashram had gebracht; de eerste commune die ik ging bezoeken. Onderweg had ik me bedacht dat het misschien wel een goed idee zou zijn geweest als ik er effe een wikipediaatje op had nageslagen om te onderzoeken waar ik nu precies met mijn naïve voeten naar binnen zou stappen. Dan had ik misschien ook kunnen lezen date ene meneer OSHO een in de jaren ’70 bijzonder populaire Indiaasche goeroe was die mensen op het pad naar verlichting hielp met behulp van meditatie, awareness, grappen en grollen en celebrations. OSHO is nu dood maar zijn volgelingen hebben op vele plekken in Nepal en India mediatie centra opgericht… de zogenaamde ashrams.

Voor de poort van dit ashram valt me op hoe mooi het gelegen ligt. Het ligt op een berghelling ten noorden van Kathmandu met een prachtig uitzicht over de vallei. Een voordeel is ook dat je hier uit de ‘pan met smog’ bent ontsnapt zoals Kathmandu ook wel – terecht- wordt genoemd. Boven de poort hang teen foto van OSHO; een man met een vieze onverzorgde grijs-witte baard, bijna kaal op het hoofdje en ogen die kijken alsof hij moet poepen. Hij deed me een beetje denken aan de gebedsprediker Arnold (iedereen die wel eens in Eindhoven is geweest weet wie ik bedoel…. Een man in een rolstoel die de hele dag “Jezus leeft” roept). Ik loop naar binnen en word begroet door een vriendelijke jongeman in een rood gewaad. “Jij bent vast Eric” zegt hij vriendelijk. Telepathie? Voorspellingskunst? Nee,... ik had ze de avond ervoor gebeld met de vraag of ik een paar dagen mee kon lopen. Dan, zomaar uit het niets, volgt een vraag die ik in eerste instantie niet goed lijk te verstaan. Dus hij vraagt nogmaals: “heb je al een jurk?”.

- “Euh, pardon?!”

- “Welke maat heb je?”

- “Huh...L... “ ik vind het opeens niet leuk meer. “Maar aan de telefoon is helemaal niets ..”

Hij drukt een klein pakketje in mijn handen. “De rode is voor overdag en de witte jurk voor in de avond”

Gedachten tollen door mijn hoofd, maar de basis van allen is “SHIT!!!”. “Waar in hemelsnaam ben ik in terecht gekomen en WAAROM moest ik nu zonodig naar zo’n debiele groep....” Ik kijk achterom en zie dat de taxi al is vertrokken. “Als je me volgt, breng ik je naar de kamer” Zegt een andere jongen van een jaar of achttien die opeens voor mijn neus staat. Zwijgend loop ik achter hem aan terwijl hij me verteld hoe mooi het uitzicht hier is en hoe mooi de bloemen vandaag in bloei staan. Als we even later stilstaan vraag ik hem: “Waarom heb jij geen jurk aan?!”. “Oh, meneer ik ben nu aan het werk ziet u... vanavond ben ik er gewoon bij en dan doe ik net als u mijn jurk aan”... Na een korte stilte zeg ik nog iets overbodigs als “aja... de witte”. “kleed u snel om .. de eerste sessie begint over 10 minuten in de hal hier beneden”. Een klein beetje lager op de helling ligt een tempel / gymzaal waar alles dus blijkbaar plaats gaat vinden.. hmm

Als de jongen mij alleen heeft gelaten op mijn kamer is mijn enige gevoel SPIJT.... ECHT, Eric, Waarom?! Er zijn zoveel leuke dingen die je kan doen hier... en jij,... jij gaat naar een plek waar je je vrijwillig laat hullen in ... in....IN EEN JURK!?! Vernedering... (ik ben blij dat er geen foto’s van zijn... aan de andere kant is het dan misschien wel weer jammer dat er zometeen een openhartig verslag op het wereld wijde web staat... maar goed, zoals ik al zei: Ik doe het voor JULLIE!). De keuze is simpel: vluchten of onderwerpen aan het onbekende. Ik denk even na en besef me opnieuw dat ik echt geen idee heb waar ik ben en wat er zometeen gaat gebeuren. “Heh SHIT... ze denken straks natuurlijk dat ik een nieuwe volgeling ben op zoek naar verlichting en om in de groep opgenomen te kunnen worden moet ik waarschijnlijk eerst uit een beker bloed drinken... daarna word ik gehersenspoeld en tot slot gaan ze me op een altaar ritueel besnijden.... zonder verdoving..... hè bah, ik heb hier helemaal geen zin in”. Ik kijk uit het raam naar de gymzaal / tempel en zie helemaal niemand.. “Zou dit allemaal een grote grap van ze zijn?... dat ik zometeen in een rode jurk naar buiten loop en dat dan om het hoekje Fransje Bauer tevoorschijn huppelt met zijn bananensplitcameraatje... AHHH NEE!!,.... dat zou nog erger zijn.... doe mij dan maar liever die rituele besnijdenis”. Ik haal nog een keer diep adem en besluit dan maar gelaten de jurk aan te doen. Ik loop zo zelfverzekerd mogelijk naar buiten, naar de tempel slash gymzaal en gelukkig blijk ik niet meer de enige te zijn. Voor de ingang staan een aantal mensen..... En, gelukkig, mijn vooroordeel wordt hier al bevestigd... de eerste jongen die ik zie is er eentje met ongewassen dreadlocks en hippiekleren en ik zie ook een vrouw staan die zo door zou kunnen gaan als huisvrouw. Of ze ook depressief is kan ik zo een twee drie niet zien.

Een jongeman met een paardenstaart en een glimlach van oor tot oor (ik weet niet waarom, maar deze glimlach irriteerde me mateloos) leidt de sessie. We zitten in kleermakerszit voor hem op de grond. Blijkbaar ben ik niet de enige nieuwling vandaag want hij begint uit te leggen wat de bedoeling is.

“Luister naar je ademhaling”

...

...

Jep... dat is zo’n beetje zijn hele instructie. Succes ermee! Raakt verlicht lieve mensen!! jah, top.

Adem in

Adem uit

Adem in

Adem uit

In de middag is er een andere sessie die hij dan “actieve meditatie” noemt. Hij zet wat zweverige muziek op en iedereen begint te dansen . Het is de bedoeling dat je de hele tijd je ogen gesloten houdt, maar ik vind het veel te leuk om te zien wat de anderen doen. We zijn nu met zo’n 50 mensen in deze... nou, ja laten we het vanaf nu dan maar gewoon gymzaal noemen want meer dan dat was het niet,. en iedereen loopt op zijn og haar eigen manier te ‘dansen’. De een draait supersnel rondjes. De ander loopt te springen. Weer iemand anders ligt over de grond te rollen.... en ik.... ik dans in mn eentje de polonaise.

Voor we starten met de avond sessie (voor de oplettende lezer: in witte jurk!!) legt de man met de oor-tot-oor-glimlach mij uit wat de bedoeling is. “We gaan ons nu vrijmakken van alle geestelijke en lichamelijke stress... eerst gaan we voor 10 minuten hyperventileren en daarna voor 10 minuten schreeuw je alles eruit wat in je zin”. “Ik mag alles schreeuwen wat ik wil?” vraag ik als een blij kind. “Gooi het er lekker uit” zegt de man lekker zweverig.

Het hyperventileren vind ik maar raar. Ik zie om me heen iedereen er helemaal in opgaan.... ik doe het voor een minuut maar stop er stiekem mee als ik hoofdpijn begin te krijgen... En dan... na 10 minuten gaat het los... Mensen beginnen te schreeuwen, te gillen, te krijsen, te lachen, te huilen en weer te springen, te rollen en te rennen (ja, met de ogen dicht hè).. Het was misschien even wennen maar ik vond dit wel lachen... Eerst begin ik ook oerwoud geluiden te maken, maar toen dat me begon te vervelen zette ik in: “Het is stiiiiiilll aan de overkaaaant.... ‘t is stiiiiiillll aan de ooooverkaaant........’t is stiiiiiiiilll aaan de oooverkaaaant..... zoooo stil aan de oooverkant!!! LALALALALA!!!” Ik vond het jammer dat we na 10 minuten weer allemaal op de grond moesten gaan liggen om te luisteren naar onze ademhaling... ik zat er net zo lekker in (en gek... maar je krijgt automatisch trek in bier in deze carnaval / voetbal stemming)

In de 3 dagen dat ik hier ben praat ik tussen het zingen, dansen en ademhalen door met een hoop mensen. Zo onder ander een Duitse vrouw die zichzelf Ganga noemt:

- “Hoe lang bent u hier al?”

- “Al bijna 20 jaar” zegt ze met een glimlach

- “20 jaar!! poehee... das lang... en waarom als ik vragen mag..”

Ze vertelt me dat ze al haar hele leven opzoek was naar verlichting en dat dit in haar lange zoektocht de juist weg bleek. Ze zegt alles ook met een blik alsof ze inderdaad zeker weet dat ZIJ op de juiste weg zit en dat IK nog een verloren ziel ben.

- “Wat betekend verlichting voor u”

- “Verlichting betekend dat ik vrij ben van alle zorgen, alle ellende en missère...”

- “hmm,,.. nu zegt u eigenlijk wat het NIET is... wat is verlichting dan WEL”

- “... gelukzaligheid...”

- “En heeft u dit al bereikt”

- “Het is een lange, lange weg jongen... soms hebben wij wel meerdere levens nodig om dit moment te bereiken. Maar ik werk er iedere dag hard aan”

- “Hoe verdient u uw geld?”

- “Ik heb geen eigendommen. Wij zijn hier redelijk zelfvoorzienend... verder komen er af en toe mensen zoals jij die hier een aantal dagen blijven die ons dan een beetje steunen” (het klopt dat ik ze 10 dollar per dag betaal voor eten en een slaapplaats).

Op de vraag of ze niet de drang heeft iets te betekenen voor de maatschappij om haar heen zegt ze dat wij in de westerse wereld een totaal verkeerd beeld van de maatschappij hebben. Ik kon haar niet helemaal volgen en eigenlijk vond ik uiteindelijk haar hele pad op weg naar verlichting maar een bijzonder naar binnengekeerd en egoistisch pad... Zij is ECHT de hele dag alleen maar met zichzelf bezig. Haar doel was ook niet om ooit uit dit ashram te raken.... “Op het moment dat je echt verlicht bent... en nirvana hebt bereikt, ben je zo goed als useless voor de maatschappij zoals wij die kennen”. Oke, lekker dan.... dus eigenlijk is ze nu niet nuttig omdat ze zichzelf opsluit.... en is ze straks nog minder nuttig omdat ze verlicht is.

Afin.... Ik heb met een hoop mensen gesproken en het bleek al snel dat niemand echt op een lijn zat en dat het voor iedereen erg moeilijk was om mij goed uit te leggen wat verlichting nu precies betekende en hoe je dit kon bereiken en wat het uiteindelijke nut ervan nu is...

Ik heb ze na 3 dagen allemaal vriendelijk gedag gezegd... En, of ik er iets aan over heb gehouden?... jep, de rode en witte jurken mocht ik houden. :) yeah!!

Oke... nu nog heel even kort (jah jah... dat KUN jij echt niet..... jep klopt....) over dat andere klooster. Wat ik daar heb gedaan heet Vipassana. Je kunt het weer opzoeken op wikipedia als je wilt. Het is de techniek die Boedha heeft gebruikt om verlicht te raken. Het is enkel alleen zijn techniek. Ze zeggen vrij te zijn van alle relegie, rites en rituelen... Na 10 dagen onder een appelboom gezeten te hebben zag Boedha het ligt. De techniek die hij hiervoor gebruikte wordt ons nu geleerd. We hebben geen boom, maar we zitten wel 10 dagen opgesloten. Kort door de bocht komt het hier op neer. Observeer eerst je ademhaling... dan alle prikkels in je lichaam... en uiteindelijk pijn. Je zit weer in een kleermakerszit en dat gaat op den duur pijn doen. Je wilt graag gaan verzitten maar de truuk is nu juist (blijkbaar) om dat niet te doen. Observeer de pijn zonder te zeggen of dit ‘slecht’ of ‘goed’ is... dus gewoon “Ah, ik voel pijn.... heel VEEEL pijn... en AH.... ik ga dood!”. (grappig is wel om te merken dat je inderdaad merkt dat de pijn minder wordt als je je er gewoon aan overgeeft en alles maar blijft observeren) Gedurende die 10 dagen is er een heel strak schema. Je staat 4 uur op, begint te mediteren in een hal met ongeveer 100 anderen die tegelijk met jou deze cursus volgen... om half zeven krijg je ontbijt en om elf uur ‘s ochtends krijg je lunch.... en: er is geen diner!... alleen een kopje melkthee. Het is absoluut verboden om te praten.... zelfs geen oogcontact. Ik hoor je de vraag stellen: Waarom loopt niet iedereen weg daar... strak schema, pijn, geen sociaal contact,... niet de hele dag eten wat je wilt.... Het antwoord is simpel: iedereen wilt graag het doel berijken --> verlichting. De cursus ‘vipassana’ is gratis. Als je wilt mag je aan ‘t eind iets van geld doneren om de cursus ook voor anderen mogelijk te maken... ze accepteren alleen geld van de mensen die het 10 dagen hebben volgehouden.

En... wat gebeurd er dat na 10 dagen... ben je verlicht?

Na 10 dagen mag je eindelijk praten... en iedereen komt met een bijzonder grote glimlach de meditatiezaal uit..... OH WAT WAREN WIJ BLIJ... ja, klopt... ik voelde me ook echt opgelucht.. maaaar waarom??... Omdat de techniek werkt of omdat je het gevoel hebt dat je uit een gevangenis komt?

Ik weet het niet, maar tot slot kom ik hier dan met mijn eigen verlichtingsmethode. Let op,.. en schrijf mee:

Mijn techniek heet: Scriptie schrijven!

- Je krijgt een deadline: over tien dagen moet je scriptie af zijn

- Je sluit jezelf voor 10 dagen op in de bieb met een strak schema. Je begint iedere dag om half 9 en je gaat niet voor 20:00uur naar huis.

- Je sociale contact is bijzonder beperkt

- Alle mail en sms contact is verboden

- Je komt alleen de bieb uit om je lunch te happen en daarna... hoppaa.. snel weer terug

- Belangrijk: Je doet het uit vrije wil! Niemand dwingt je, maar je doet jezelf deze kwelling aan omdat het eindpunt – of dat nu een diploma of verlichting is- iets is wat je heel graag wilt bereiken.

Je zult zien dat het de eerste dagen bijzonder moeilijk is om iets te verzetten ... maar, je loopt niet weg... je blijft zitten waar je zit... na een tijdje begint het te lopen en je geeft jezelf over aan alles wat moet gebeuren... op den duur zelfs, op den duur is het helemaal niet zo erg meer... de pijn is wel lekker.... en zeker als je weet dat het een hoger doel dient.

En dan na 10 dagen... OH WAT BEN JIJ BLIJ.... je komt de bieb uit met een enorm grote smile op je gezicht... Jij kunt de hele wereld aan. Je scriptie is af, je meditatie is volbracht...

En... je bent zeker verlicht. :)

(ik denk dat ik met mijn scriptietechniek nu een Nederlandse geluksgoeroe ga worden... haha... mensen opsluiten in hokjes en scripties laten schrijven... doen ze ook nog iets nuttigs met hun tijd)

Uit eindelijk heb ik nog een hele lange tocht gemaakt door de Himalaya... Dit wordt ook wel het huis van de Goden genoemd. Toen ik er was waren ze effe niet thuis . Paasvakantie denk ik.

Groet

Eric