Ondertussen in India:

De vrouw zit al jaren op deze hoek. Niemand weet hoe oud ze is, maar haar grijze haren en diepe rimpels in haar geel bruine gezicht verraden stiekem dat we het hier niet hebben over een jonge blom. Ze is oud, mager en vuil. Waar de 2 wegen ‘Ashok Showk’ en ‘Adarsh Nagar road’ samenkomen is haar thuis; haar woonkamer, haar slaapkamer, haar badkamer en haar toilet. De vrouw heeft iedere dag een hoop bezoek zonder dat ze er zelf om heeft gevraagd. De hele dag lopen de mensen in en uit. Het is een druk, maar vreemd bezoek. Niemand lijkt de vrouw te zien en niemand lijkt met haar te willen praten. De vrouw houdt stug vol en probeert iedere dag contact te zoeken met alle bezoekers die dwars door haar woonkamer lopen. Haar vragen hebben waarschijnlijk alle betekenis verloren en dus zegt ze maar iets. Ze lijkt te vragen om een banaan, een chapatti of wat water. Soms gooit ze wat rot fruit naar voorbijgangers en lijkt het alsof ze iedereen vervloekt, maar meestal lacht ze. En dan ziet iedereen haar tand. Haar laatste tand. De onderkant is lichtbruin. De bovenkant meer donker bruin en haar tandvlees dat is zwart. Ik lach vriendelijk terug maar loopt ook vlug weer door. Voor je het weet heb je een bananenschil in je nek.

Ondertussen in Varanassi: 2 blanke bejaarde hippies dragen gekleurde oranje-gele broekjurken, groene gewaden om hun middel en schouders en een paar roze sandalen. Bassie en Adriaan zouden zich ongemakkelijk hebben gevoeld in deze outfit. Aan de oevers van de Ganges bestellen ze een lassie. Een zoete koude drinkyoghurt... de smaken banaan, papya en meloen kennen ze onderhand wel dus ze zijn blij dat er een 'special Varanassi lassie' op het menu staat. De ober vraagt in gebroken Engels of ze zeker weten dat ze niet gewoon een bananenlassie willen... en of dat ze de 'special' al eens eerder geprobeerd hebben. Hun keus staat vast: 2 keer de special. Wat ze toen nog niet wisten is dat Varanassi een heilige stad is waarin mensen graag in hogere sferen verkeren... ze willen een beetje dichter bij de goden zweven. Om de mensen hierbij een handje te helpen biedt de stad je tal van mogelijkheden om ’special Varanassi lassi’ of chai te drinken... lassi met ganja...wiet... De dosis is niet mis. Een backpacker uit Australie schijnt hier 2 weken geleden 2 sterke lassies te hebben gedronken en nu... nu is hij heel heel dicht bij een van de vele goden die India rijk is.

De 2 oude hippies liepen die avond langs de oevers van de Ganges en beseften nu dat ze stoned waren: Ze zagen grote brandstapels waarop de hele avond verschillende mensen werden verbrand. Ze zagen de bootjes die onverbrande lichamen van zwangere vrouwen en kinderen naar het midden van de rivier brachten en daar, met stenen in een laken gewikkeld naar de bodem van de Ganges lieten zakken. Ze zagen mensen die zich in diezelfde rivier wasten... en mensen die hun kleren wasten... en lakens... en handdoeken... opeens bedachten ze zich dat hun hotel ’Laundry service’ aanbood en ze vroegen zich af waar hun kleren deze middag gewassen zouden zijn.. Ze wisten zeker dat ze high waren toen een man naast de brandstapel hun rustig vertelde dat 'het zien van de brandende lichamen op zichzelf heel rustgevend is... maar dat alleen het moment van PLOFFF.... wanneer de schedel door de hitte knapt, altijd een klein beetje kippenvel oplevert'. Een jonge entrepreneur deelde zijn idee hoe de stad energie zou kunnen winnen uit deze continue verbranding... en hij vroeg zich af of menselijke resten onder biobrandstof zou vallen. En zou een bbq-restaurant het hier goed doen?...ideeën , enkel maar ideeën... Op weg naar hun hotel wordt hun weg versperd door een koe.

De vrouw wiebelt haar enige tand heen en weer. Ze ziet me en wuift. Ik wuif terug. Ze vraagt weer om een banaan. ’Eten of gooien’ denk ik... en loop door.

Aan de man in de boekwinkel vraag ik waarom ik hier in India geen detectives kan vinden. Ja, Sherlock Holmes kun je hier vinden,... maar bijna geen enkele Indiase schrijver waagt zich aan dit gerne. De oude man lacht... 'simpelweg omdat we hier geen detectives hebben jongeman... de politie hier stamt uit de middeleeuwen. Kijk om je heen... heb je wel eens een politieauto gezien? Zelden. Politie is altijd te voet, met een kaki junglejas, een houten wapenstok en een ridderhelm. Het grootste gedeelte van de dag proberen ze het verkeer een bepaalde richting in te sturen,...maar iedereen heeft hele dikke schijt aan ze. Denk je echt dat deze politie in staat is een misdaad op te lossen?. De politie zelf weet niet eens wat politie is. Ze weten niet hoe ze zich als politie moeten gedragen.. en zo weten trouwens ook de 'boeven' niet hoe ze zich als echte boeven moeten gedragen. Luister, een paar jaar geleden zag ik het volgende hier in deze straat gebeuren: Een politieagent had zojuis een boef gearresteerd. Hij pakte hem stevig bij zijn kraag en liep met de man richting politiebureau. Onderweg, in deze straat, zag de politieman een jonge schoenpoetser op de stoep en hij bedacht zich dat hij eigenlijk wel nodig zijn schoenen moest laten poetsen. Hij zette de boef of de stoep, vroeg hem streng om hier te blijven staan en ging voor de schoenpoetser zitten om zijn schoenen te laten poetsen. Tijdens het poetsen bedacht de politieman weer dat hij eigenlijk wel zin had in een krantje. Hij gaf de boef een paar roepies en vroeg hem om een krant te kopen in de dichtsbijzijnde winkel en daarna als de wiedeweerga weer terug te komen. De boef deed wat hem gevraagd werd en toen de politieman zijn krantje had en zijn schoenen weer blonken, pakte hij de boef weer stevig bij de kraag en vervolgden ze samen hun weg naar het bureau.

... en daarom schrijft hier niemand over misdaad en vindt je hier geen goede detectives in mijn winkel.

In Varanassi zien de twee hippies rikjarijders af en aan rijden met dikke blanke toeristen en kleine gele toeristjes met spleetoogjes en dikke camera’s om hun nek. Het heeft geen enkele zin om deze taxi chauffeurs te vertellen waar je heen wilt… zij bepalen jouw route. De eigenaar van hotel GanjaRat krijgt een telefoontje van een riksjarijder. Hij is met 4 Duitste toeristen op weg naar Hotel Hanoun Havelli. De eigenaar lacht en weet genoeg. Hij fluit op zijn vingers, schreeuwt iets naar zijn personeel en nog geen minuut later schroeven 2 jongetjes het logo van het hotel uit het uithangbord. Een ander jongetje heeft al een mooi nieuw logo onder zijn arm. Binnen vijf minuten is hotel GanjaRat getransformeerd in Hanoun Havelli Palace. De toeristen arriveren en bedanken hun Riksjarijder hartelijk. Ze hadden dit achterafstraatje nooit zelf kunnen vinden.

Ik vraag de man in de boekwinkel ook waarom het boek ”Mein Kampf” hier zo populair is. Hij heeft geen idee. Hij kent de schrijver ook niet echt. Hij weer alleen dat het een beroemde filosoof uit Europa is. Op de afdeling ‘filosofie’ staat naast het boek van A. Hitler het boek van A. Frank en M. Gandhi. Veel indiers leven nog iedere dag met de übermensch-untermensch-gedachte. Hier meer bekend als de verschillende kasten... de hokjes: Een rigide systeem van uitsluiting wat het dagelijkse leven van de meesten hier nog steeds domineerd. In de contactadvertenties in de krant wordt altijd vermeld: leeftijd, sekse, geloof en kaste... de rest zien we later wel.

Nazmeen, een meisje uit mijn klas van 15 jaar oud, wil dokter worden. Ze is intelligent, haalt hoge cijfers en is kritisch op haar maatschappij en politiek. Echter weet ze ook dat haar toekomst net zo rigide is als de kasten hier... Op haar 6e was al bekend met wie ze zou trouwen en over 3 jaar, op haar 18e is het eindeiljk zover. Ze weet ook dat haar aanstaande man heel conservatief is en ze zal vanaf dan een boerka moeten dragen en het huis niet meer uit kunnen. Zij blijft thuis koken en voor de kinderen zorgen.

Nazmeen vraagt me over mijn toekomst en wat ik denk te gaan doen... ik heb geen idee dus ik vertel haar een van de vele mogelijke versies. Als ik uitgepraat ben lacht ze..”Eigenlijk is jouw toekomst dan hetzelfde als die van mij” zegt ze ”tot een bepaalde leeftijd kun je doen en laten wat je wilt, spelen, dromen, feest vieren, maar op een dag sluiten ze je op in je huis/lab... moet jij je boerka/labjas dragen... en moet je iedere dag een beetje lopen koken / pipeteren”. Ik lach... en denk nog eens diep na.

Waar de 2 wegen ‘Ashok Showk’ en ‘Adarsh Nagar road’ samenkomen liep ik nog steeds iedere dag naar mijn school. Alleen de afgelopen 2 weken is het huis van de vrouw zonder naam en tanden leeg. Er ligt alleen nog wat rot fruit. Is ze dit vergeten bij haar verhuizing? Of is dit haar erfenis?

India, Het land van enorme rijkdom en extreme armoede, Het land van tijgers en olifanten, van duizend religies en 2 miljoen goden. 'Moeder van de geschiedenis, grootmoeder van legendes en overgrootmoeder van tradities'

Ik zou jullie graag een mooie analyse van het land en haar mensen willen geven, maar hoe langer ik hier ben hoe minder ik van het land en de mensen lijk te begrijpen. Ze weten me iedere dag weer te verrassen.

Ik heb gister afscheid genomen van alle staff, docenten en leerlingen van Prayas. Het was een hele mooie ervaring. Morgen vertrek ik naar de hoofdstad New Delhi. Daar probeer ik mijn visa voor de andere landen te krijgen zodat ik mijn reis over land kan vervolgen.

Heel veel groetjes en liefs,

Eric