‘Hello sir, what’s your name?... Which country? Hello! Sir!’, ‘Riksja sir? Hundred rupees only.. to Pink Palace’…. ‘Hello! Sir! Eighty rupees Sir. Good Price! Hello Sir!’, ‘Hello Sir, What name, what country?’, ‘Only 300 Rupees camel shoes sir!’… ‘For you, friend, only 250 Rupees’, ‘Camelride sir? 200 Rupees only!’ Hello!.... Sir!’ …. Ik pers mezelf door deze stationsweg, opzoek naar een rustige plek. Ik ben net aangekomen in India en word overladen met prikkels, teveel prikkels. Bij het volgende kruispunt sla ik linksaf… een straat weg van deze hoofdstraat, weg van de vele Riskjarijders die als vliegen om een drol vliegen (met mij als drol). Gisternacht aangekomen in Jaipur werd ik ontvangen door een lucht van ontlasting en urine. Een taxi zette me af bij een hotel in deze hoofdstraat. Voor mij zag Jaipur er voorlopig uit al een spookhuis. Deze ochtend belde ik met de jongen van AIESEC , mijn contactpersoon voor mijn stage hier. Hij zou me ‘s avonds op komen halen en mij naar mijn accomodatie brengen; een studentenhuis elders in de stad. Voor nu liet in mijn spullen in het hotel en liep zonder enige orientatie de stad Jaipur in. Ik was nu een eindje verwijderd van de hoofdweg en had even de tijd om rustig om me heen te kijken en me te orienteren.

Een hond met drie poten hinkt naar een open riool. Hij snuffelt wat en vist uiteindelijk een vieze natte sok uit de drap. Zichtbaar gelukkig hinkt de hond naar een burg, waar hij rustig op de sok begint te kauwen. Naast de hond ligt een moeder met haar kind te slapen. Het kindje heeft geen broek aan. Naast de moeder hurkt een man op de grond. Hij poept.

‘Hello Sir!... Your name?! Riksja Sir!? Only fifty Rupees Sir!’. Ik zie in de verte het topje van een tempel en loop die richting in. ‘Forty Rupees Only Sir. Good price!’. In de volgende straat staan twee koeien op de weg te mediteren.... eentje is zo ontspannen dat tie alles maar laat lopen. De vliegen duiken op warme pap alsof het Riksjarijders zijn die een verse toerist zien. Het verkeer manoeuvreert zich bumper aan bumper om de twee koeien heen. Vier varkens lopen in een keurig rijtje de goot te besnuffelen en twee geiten kijken me schaapachtig aan als ik als blanke jongen met rode wangetjes voorbij loopt. Net als de vele andere inwoners van deze stad trouwens. Ik voel me hier als een wandelende attractie. Er komt weer een man op me af. 'Hello Sir! What's your name? From which country? - Jesus! Leert niemand ze iets anders dan deze zinnetjes!! -

Dit was de eerste dag. Ondertussen zit ik al bijna twee weken in het studentenhuis, meer in het zuiden van de stad. Ik ben ondertussen gewend geraakt aan de drukte, de dieren op straat, de drukte, de vele Riksjarijders, de drukte, de stank, de drukte en het feit dat iedereen me hier aanstaart. Ik vind het ook wel grappig eigenlijk al die dieren hier op straat. De eerste dag in mijn nieuwe kamer moest ik eerst een aap van het balkon jagen. Niemand keek er hier van op. ‘pas je wel op, vorige week heeft deze aap iemands paspoort gejat, ze is nu nog steeds bezig alles bij de ambassade te regelen’ Er wordt over India vaak gezegd dat mensen er van houden of het haten. Niks ertussenin. Ik kan me wel iets bij voorstellen. Je moet hier een mentale knop omzetten. Blijf je je irriteren aan dit alles dan pak je na een week waarschijnlijk gillend het vliegtuig terug naar huis.

Gedurende de maanden januari en februari zal ik mijn stage gaan lopen in een NGO/school met kinderen uit sloppenwijken. Het hoofd van de school gaat af en toe de sloppenwijken in op zoek naar kinderen die niet naar school gaan. Ze probeert de ouders ervan te overtuigen dat onderwijs, zelfs in deze omstandigheden, het beste is wat ze hun kinderen kunnen geven. Er zijn een aantal dingen waar ze graag mijn hulp bij willen hebben. Ten eerste zou ik een aantal lessen kunnen verzorgen (Maar het Engels van deze kinderen is minimaal). Ten tweede willen ze graag nieuwe inzichten in manieren van lesgeven... ze hopen dat ik ze kan helpen met projectonderwijs (ze beseffen dat het erg saai is als kinderen alleen naar een man of vrouw voorin de klas moeten luisteren). Ook hopen ze dat ik kan helpen bij het organisren van een uitstapje naar een museum of een dierentuin ofzo. Ten slotte hebben ze op deze school geen tijd om sponsoren te zoeken en hopen ze dat ik ze kan helpen met het benaderen van verschillende instanties die het onderwijs op deze school mogelijk kunnen maken.

Eergisteren was ik op deze school en keek naar een klas met kinderen tussen de 8 en 10 jaar oud. De klas was klein en de kinderen zaten op de grond. Toen ik de klas binnenliep stonden alle kinderen op en zeiden in koor: “Hello Sir!”. Een jongetje naast me vroeg snel: “What’s your name?”. Nog voor ik antwoord kon geven stapte een dapper meisje met rode strikjes in haar haar op me af en vroeg: “Which country?”