Ik loop naar het achterdek van het schip en kijk naar de haven van Bandar Abbas die alsmaar kleiner en kleiner wordt. De zon is al een tijdje onder en de stad is geel verlicht. Ook de smogwolk boven de stad heeft nu een mystieke geel/oranje gloed gekregen. Een Australische backpacker komt naast me staan en kijkt samen met mij naar de laatste restjes van Iran. 'I feel kinda sad' zegt hij opeens. Ik kijk hem aan. Hij mist Iran nu al. Ik begrijp het wel. Na 30 dagen door dit land te hebben mogen reizen heeft Iran in mij een speciaal plekje weten te veroveren. Als ik nu over Iran lees in de kranten of er iets over hoor op het journaal, zal ik niet denken aan terroristen, ik zal niet denken aan massa's mensen die ‘dood aan Amerika' roepen en dansen rondom brandende vlaggen. Zelfs niet aan atoomgeleerden die hier ondergronds in het geheim bezig zijn plannen te maken om de wereld te vernietigen. Nee, ik denk aan al die vele lieve mensen die ik heb mogen ontmoeten. En ik zal denken aan:

De jonge stelletjesdie zich hier in alle bochten moeten wringen om elkaar in het geniep ergens te kunnen ontmoeten.

Diezelfde jongeren die tegelijkertijd allemaal meer dan 3 vriendinnetjes of vriendjes hebben (zonder dat ze het van elkaar weten)

Facebook, twitter en youtube die door de overheid worden gefilterd en dus niet bereikbaar zijn.

Het feit dat iedereen wel een manier heeft gevonden om toch deze sites te kunnen bezoeken

De overdreven beleefdheid van de mensen als je ze thuis of op hun werk bezoekt. Iedere deur wordt voor je opgehouden.

De transformatie die mensen ondergaan op het moment dat ze in een auto stappen. Er lijken geen regels meer te bestaan. Het is overleven!

De smogwolken die boven een aantal van de grote steden hangen en de mensen die mondkapjes dragen

De man die op straat een laatste trekje neemt van zijn sigaret, hem uittrapt, zijn mondkapje weer opzet en zijn weg vervolgt.

De Amerikaanse vlag die hier op de universiteit groot op de grond grond is geschilderd zodat iedereen er zijn voeten aan kan afvegen

De vele jongeren die helemaal idolaat zijn van alles wat Amerikaans is. Ze kijken bijna alle Amerikaanse SitComs, kennen vele Amerikaanse kunstenaars en spreken zelfs (perfect) Engels in een Amerikaans accent.

Het vele lekkere eten dat veel verschillende mensen mij iedere dag opnieuw hebben weten voor te schotelen.

Kale Pache. Het gekookte schapenhoofd dat mij een van de laatste dagen werd geserveerd http://en.wikipedia.org/wiki/Kale_Pache

De prachtige vrouwen die zich in dit land geheel moeten bedekken

De prachtige vrouwen die heel Westers gekleed gaan, hun hoofdoek als een elegante sjaal dragen en bijzonder veel aandacht besteden aan hun uiterlijk.

Het nieuwe modeverschijnsel de ‘nosejob'. Vele jonge vrouwen lopen door Teheran met een pleister op hun neus. Waarom? Ze hebben hun neus een beetje laten verbouwen omdat ze een perfecte en sexy neus wilden.

De man die ik Teheran ontmoette die me vertelde een vrouw te hebben die ook een ‘nosejob' wilde. Hij had geen geld voor een dergelijke operatie, dus in plaats daarvan kocht hij een setje pleisters. Zijn vrouw heeft bijna drie maanden met een pleister op haar neus rondgelopen. Hierna kreeg ze een hoop complimentjes. 'Wat mooi! Er is helemaal geen litteken te zien!'

De mensen die blij zijn dat je hier in de winkel voor minder dan een dollar een Hollywoodfilm kunt kopen omdat in Iran de Copyrights niet bestaan.

De jonge computerprogrammeur die me vertelde bijna een half jaar bezig te zijn geweest aan het maken van een softwarepakket voor een basisschool en zijn programma's tot zijn verbazing een paar maanden later in de winkel zag liggen. Voor ongeveer een dollar.

De vele mensen die hier vol passie hun leven. De mensen die verliefd zijn op hun land en hun cultuur

Diezelfde mensen die hier allemaal weg willen. Mensen die mij vertelden soms huilend wakker te worden in dit land van bedrog en dictatuur. Vele mensen die het idee hebben dat hun land door een vijandig ander land wordt bezet en die de mensen in hun eigen land gevangen houdt.

Het land waarin alcohol verboden is

Het land waarin mij na twee dagen al wodka werd aangeboden

Het land waarin mensen moe zijn van politiek

En het land waarin mensen bezig zijn de nieuwe revolutie voor te bereiden

Maar vooral zal ik terugdenken aan die vele vele mensen die mij gedurende deze 30 dagen een stukje van hun leven hebben mee doen laten beleven. Ik werd opgenomen in families, in studentengroepen, in universteiten en in geloofsgemeenschappen. Ik heb mogen slapen in luxe villa's en in huizen gemaakt van poep. Ik heb de zon zien opkomen in de woestijn en onder zien gaan... in de woestijn.

'Don't go there' is een zin die ik gedurende deze reis vaak heb mogen horen. 'Ga niet naar Oekraine, zul zullen je beroven', 'Reis niet door Transnistria, het zijn gekke, arme communisten die alles doen voor een beetje geld', 'Ga niet liften door Bulgarije, ze eten je op', 'Ga niet naar Oost Turkije.......'. Afin, vooral Iran was een ‘Don't go there' gebied in de ogen van veel mensen.Ik kan nu echter met volle overtuiging zeggen dat ik me nog nooit zo veilig heb gevoeld in een vreemd land. Dankzij ‘Couchsurfing' en de Iraanse gastvrijheid heb ik de meeste dagen in Iran doorgebracht met mensen uit dit land zelf. Zij waren mijn gids en mijn vertaler. Zij lieten mij hun Iran zien. Een land vol tegenstellingen en paradoxen. Een land om niet te vergeten. Ik zal het missen. (Dus, zit je te dubben of je deze zomer naar Frankrijk of naar Italie wilt gaan..... overweeg Iran! Er is geen massatoerisme en je zult in een warm bad ontvangen worden van vriendelijke mensen, lekker eten en een bijzondere natuur.)

Ik denk nog even aan vier dagen geleden toen ik aan de Pakistaanse grens stond. Pakistan was het volgende ‘Don't go there gebied' , dus ik was ervan overtuigd dat dit wel een mooie route zou zijn om naar India te reizen. Na lang praten bleef het antwoord Nee. Het was alleen mogelijk om een visum te krijgen in mijn vaderland. Zelfs met de hulp die ik kreeg van iemand van de ambassade van Teheran (ik had haar daar ontmoet en ze vertelde me dat ik haar altijd kon bellen als ik iets nodig had) lukte het me niet om deze grens over te steken. Ze bood me wel een alternatief aan: ze kon mij een visum voor Afghanistan geven waarna ik in Kabul mij Pakistaanse visum op zou kunnen halen. Hmm.

Aan de horizon verschijnt langzaamaan een kunstmatige woestijnstad. Een stad waarinalles ‘de grootste', ‘de duurste' of ‘de hoogste' moet zijn. Een stad zonder historie, maar met een indoor zwarte skipiste. Een stad op een plek waar 100 jaar geleden alleen nog maar woestijn was. En stad waarin nu 20% van alle bouwkranen werelwijd te vinden zijn. Een stad waarin alles draait om geld. Welkom in Dubai!