'De 56,2 meter hoge Imaam Khomeini moskee werd gebouwd in het begin van de 15e eeuw. De binnenplaats werd lang gebruikt als bazaar, maar wordt nu enkel nog gebruikt als ontmoetingsplek voor moslims die hier 5 keer per dag komen bidden. De elgante marmeren boogstructuren in het plafond werden in de 18e eeuw gerestaureerd in opdracht van Khan Ivan-e Takht. ' Ik stop mijn reisgids weer teug in mijn tas en kijk op naar de moskee. Hij is inderdaad prachtig, maar gek genoeg doet het verhaal in mijn gids mij niet zoveel. Aan de overkant van de straat is de bazaar. Het oversteken van een straat hier in Teheran is iedere keer weer opnieuw je leven riskeren. De straten lijken erg op die van ons met lijnen op de weg, zebrapaden en goed functionerende stoplichten. Het verschil is alleen dat hier niemand ze lijkt op te merken. Er lijken geen regels te bestaan in dit verkeer. Het is hier 'survival of the fittest'. Op iedere straathoek is dan ook wel auto te vinden die zich daar zojuist in de kreukels heeft gereden. Dit gaat dan ook vaak gepaard met een hoop geschreeuw naar andere weggebruikers die hier de oorzaak van zouden zijn. Hierna geen schadeformulieren, geen politie... gewoon doorgaan met leven.

Op de bazaar word je overwelmd door een intense geur van tientallen verschillende kruiden en etenswaren. Ik koop wat broodjes, koekjes en wat fruit en loop naar de iets rustigere binnenplaats van de bazaar om even rustig te kunnen lunchen. In het midden van de binnenplaats ligt een kleine vijver en vlak daarnaast staat een enorme sinaasappelboom. Ik ga naast de boom op de grond zitten en kan nu rustig, zonder zelf in de drukte te worden meegesleurd, kijken naar de voorbijrazende marktkoopmannen met houten handkarren en koopjesjagers met tassen vol met fruit of opgerolde tapijten onder hun arm. Na tien minuten komt Asham naast me zitten. Een 39 jarige uitgever van boeken die ook even komt uitrusten van alle hectiek. Asham spreekt redelijk goed Engels en net als iedereen is hij erg benieuwd naar waar ik vandaan kom. Ik vertel hem over Nederland en hij vertelt mij over Iran. Uit het niets komt er een man aan die ons 2 kopjes thee inschenkt en weer verder gaat. We drinken onze thee en tijdens het praten eten we samen de broodjes en het fruit die ik zojuist had gehaald. 'Wat vind je van Iran?' vraagt Asham. Dit is tot nu toe de meest gestelde vraag aan mij hier. Het sneue is dat iedereen zich hier heel erg bewust is van het slechte imago van Iran in het buitenland. Ik vertel Asham dat ik de mensen hier echt fantastisch vind. Heel gastvrij, heel open. Ik word door de mensen hier vaak meteen in hun vriendenkring opgenomen als nieuwe 'broeder'. Ik vertel hem dat ik de mensen bijzonder warm vind en dat daarnaast het eten hier op straat of bij de mensen thuis echt bijzonder smakelijk is. Gelukkig zijn de meeste mensen in Iran zich ook bewust van deze kwaliteit van de Perzische cultuur. Ze zijn echt trots op hun gastvrijheid, en terecht. Net als vele anderen die ik hier in Iran heb gesproken is Asham ook bijzonder open over de negatieve kanten van Iran... 'Weet je Eric, leven hier wordt moeilijker en moeilijker. De inflatie ligt ieder jaar tussen de 15 en 25 procent en ik kan het met mijn uitgeverij gewoon niet meer bolwerken. Net als vele anderen overigens. We willen iedere dag toch eten? En we willen toch iedere maand netjes onze huur kunnen betalen? Weet je waarom ik nooit getrouwd ben Eric? Ik wil mijn vrouw de zekerheid kunnen geven dat ik voor haar kan zorgen, haar te eten kan geven en dat we het goed hebben samen. Dat kan ik niet. En kinderen? No way! Ik wil niemand grootbrengen in dit land! Ik wil hier weg. De politici zijn gek geworden en ze geven niets om ons. Ik wil weg en het maakt mij niet uit waarnaartoe. Het probleem is alleen dat wij ons land niet uit kunnen. Door de problemen tussen onze regering met de rest van de wereld, kunnen we nergens heen, niemand wilt ons... we zijn gevangenen in ons eigen land. En Eric, begrijp me niet verkeerd, ik HOU van Iran.. ik hou intens veel van mijn land. We hebben een prachtig land met een enorm oude Perzische cultuur waar vele jaloers op mogen zijn. We hebben Jungle, woenstijnen, bergen en prachtige stranden aan de Caspische zee en de Perzische golf. We hoeven niets van groeten of fruit te importeren... hier groeit alles! Ik ben verliefd op dit land en tegelijkertijd haat ik het. Ik zal huilen als ik wegga, maar ik ga. Ik weet alleen nog niet hoe. Een vriend van mij is een maand geleden op een vrachtschip gestapt. Hij had geen idee waar hij heen zou gaan, maar nu zit hij in ergens in Australië. Zolang hij daar als illegaal kan werken en niemand het hem moeilijk maakt, heeft hij geen probleem. Maar zodra ze hem terugsturen naar Iran is zijn probleem groot... heel groot.' Op het binnenplaats klinkt plotseling het middaggebed uit de vele luidsprekers. We zitten stil naast elkaar en luisteren naar het gezang. Ik zie dat het er langzaam een glimlach op het gezicht van Asham verschijnt. Hij begint hardop te vertalen wat er in het gebed wordt gezongen. 'Allah is groot..... Er is maar één god... (enz. enz.)'. 'Dit maakt mij iedere dag zo blij. Ik kan eventjes al mijn zorgen vergeten en hoef eventjes alleen maar denken aan Allah. Ik ga nooit de moskee in... dat is me te druk. Meestal zit ik hier. Heerlijk.' We eten samen nog een sinaasappel, praten nog wat over de gebruiken in Nederland en in Iran en uiteindelijk vertel ik hem dat ik echt moet gaan omdat ik met iemand bij het metrostation heb afgesproken. Omdat hij bang is dat ik verdwaal in het doolhof van de bazaar leidt hij me zwijgend naar de uitgang. We geven elkaar een hand en we zeggen allebei dat we hopen elkaar ooit nog eens te treffen. 'Inshallah' is hierop het standaard antwoord 'Als god het wil...'.

Op weg naar de metro kom ik een klein jongetje tegen met een kleedje op de gond. Op dit kleedje ligt zijn koopwaar: drie appels, een Marsreep en een zakje pinda's. Ik leg er mijn reisgids naast. Deze heb ik hier niet meer nodig. Ik ben erachter gekomen dat de mensen hier veel interessanter zijn dan de oude moskeeën, de drukke bazaars of de muzea waarin alles alleen maar in het Perzisch is geschreven. En deze mensen vind ik hier op straat en niet in zo'n gids.

In Teheran blijf ik een aantal dagen bij Mahmoed en zijn familie. Mahmoed is een bankier en leeft hier in Teheran een rijk leven. Zijn huis is net iets buiten de stad en hij en zijn familie zijn bijzonder Westers. Politiek doet ze niet zoveel. Ze leven allemaal een gelukkig leven, maken vaak wandelingen in de bergen ten noorden van Teheran en geven regelmatig grote feesten bij hun thuis. Het leven in huis is anders dan het leven buitenshuis, waar iedere vrouw een hoofddoek moet dragen en dansen verboden is. In de huizen draagt niemand een hoofddoek en wordt er gefeest tot diep in de nacht. Mischien dat je dit land wel het beste kunt vergelijken met een sprookje. Aan de ene kant heb je de prachtig mooie prinsessen, bijzonder mooie parken, de meest gastvrije mensen, heerlijk eten.... en als je denkt dat het bijna op is komt er nog meer lekker eten, mensen die elkaar de sprookjes van 1001 nacht vertellen en een hele hoop mensen die hun leven zo intens mogelijk proberen te leven. Aan de andere kant heb je ook de boze heks met haar giftige appel: De Mullahs die het land in haar ijzeren dictatuur houden, de waslijst aan regels waar iedereen zich iedere dag aan dient te houden en de politie op straat die jonge stelletjes in het park oppakt omdat ze geen trouwboekje bij zich hebben. Sprookjes eindigen met dat iedereen nog lang en gelukkig leeft... of dat hier ook het geval zal zijn zal de toekomst ons leren... Inshallah.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.... :-)

Groetjes

Eric