Met zeven anderen zat ik in een minibus op weg naar de Oekrainse grens. Terwijl ik nog een beetje zat te bladeren in het boekje 'Hoe en Wat in het Rusisch' naderden we al de lange rij auto's en vrachtbauto's die wachten tot ze de grens over mogen. Naar het schijnt is een wachttijd van 12 tot 24 uur niet abnormaal. De douanebeambten willen er namelijk zeker van zijn dat echt alles in orde is. Behalve natuurlijk als je ze wat geld geeft... dan zal het ze een worst wezen hoeveel illegale Chinezen je in de kofferbak hebt liggen of hoeveel kilo cocaine je in je neus hebt gepropt. Bij de grens stapten we uit en liepen we één voor één langs het grenshokje. Met de eerste zeven hadden ze klaarblijkelijk weinig moeite, maar die gekke rare Nederlandse toerist moesten ze toch wat vragen stellen. Ik probeerde me de enkele Russische zinnen te herhinneren die ik me thuis ooit nog eigen had gemaakt, maar de aanblik van vier goed bewapende Oekrainse mannen maakte me toch een beetje zenuwachtig. Ik probeerde toch maar iets in het Russisch te zeggen maar ze begrepen er duidelijk niets van. Ik bedacht me dat ik waarschijnlijk allerlei zinnen door elkaar zat te halen en ze zojuist misschien wel gevraagd had of ik hier ook een tafel voor twee kon bestellen of wat de soep van de dag was. Omdat de busschauffeur haast had en geen zin had in oponthoud loste hij het maar op zoals alles hier wordt opgelost. Hij gaf de lieve man een handje. Een handje met geld.

Trouwens, de bordjes 'pas op slecht wegdek' zouden hier in Oekraine niet overbodig zijn (of reparatie). De weg was een soort maanlandschap. Opzich niet erg natuurlijk, maar het bagagerekje boven ons lag propvol met los gereedschap en stalen buizen. Bij iedere schok vloog alles de lucht in. Het meeste landde gelukkig weer netjes in het rek, maar af en toe viel en toch een hamer of een sikkel naast je op de grond of op een zak aardappellen (oja, deze bus lag hier propvol mee. Pools smokkelwaar?). Onze hoofden waren gespaard gebleven.

Vier uur later kwam ik aan in L'viv bij het huis van Andriy. Andriy is een 27 jarige, net afgestudeerde Oekrainse architect die zijn één kamer in zijn flat voor couchsurfers heeft gereserveerd. Hij verdient zelf omgerekend maar 90 USD per maand en kan zelf dus eigenlijk geen enkele reis maken (ja, hij is wel eens in Rusland geweest). Door middel van Couchsurfing ontmoet hij daarentegen toch mensen van over heel Europa. Zijn motto's: 'more people = more ideas' en 'go anywhere without leaving my chair'.De dag dat ik aankwam waren er 7 gasten! Eigenlijk is Andriy hier gewoon zijn eigen gratis hostel begonnen.

Tip: mocht je ooit in L'viv terecht komen. Zoek hem op. Zeker de moeite waard.

Morgenavond ga ik met de nachttrein naar Odesa waar ik heb afgesproken met een werkeloze 25 jarige... werkeloze

zo... ik heb nu twee verhaaltjes geschreven... nu volgt het volgende bericht dus waarschijnlijk over een maand ofzo.. in een piepklein pittorest dorpje in :)

Toedels!