Iran (2)

Hey!

Bedankt voor jullie leuke reacties... het is fijn om te weten dat er een paar mensen zijn deze verhaaltjes lezen en ik niet iedere keer voor Jan Doedel achter dit Farsitoetsenbord kruip om verhaal te verzinnen....

Nu verwachten we allemaal natuurlijk wel dat er weer een topverhaal uitgeperst gaat worden. Dus bij deze:

Er lopen 2 Mullahs over straat. Vertelt de ene Mullah een mop tegen de ander. Zegt die ander: 'Mullahahahaha!!'

Wordt ongetwijfeld vervolgd... :)

Groet,

Eric

Iran - Bazaar

'De 56,2 meter hoge Imaam Khomeini moskee werd gebouwd in het begin van de 15e eeuw. De binnenplaats werd lang gebruikt als bazaar, maar wordt nu enkel nog gebruikt als ontmoetingsplek voor moslims die hier 5 keer per dag komen bidden. De elgante marmeren boogstructuren in het plafond werden in de 18e eeuw gerestaureerd in opdracht van Khan Ivan-e Takht. ' Ik stop mijn reisgids weer teug in mijn tas en kijk op naar de moskee. Hij is inderdaad prachtig, maar gek genoeg doet het verhaal in mijn gids mij niet zoveel. Aan de overkant van de straat is de bazaar. Het oversteken van een straat hier in Teheran is iedere keer weer opnieuw je leven riskeren. De straten lijken erg op die van ons met lijnen op de weg, zebrapaden en goed functionerende stoplichten. Het verschil is alleen dat hier niemand ze lijkt op te merken. Er lijken geen regels te bestaan in dit verkeer. Het is hier 'survival of the fittest'. Op iedere straathoek is dan ook wel auto te vinden die zich daar zojuist in de kreukels heeft gereden. Dit gaat dan ook vaak gepaard met een hoop geschreeuw naar andere weggebruikers die hier de oorzaak van zouden zijn. Hierna geen schadeformulieren, geen politie... gewoon doorgaan met leven.

Op de bazaar word je overwelmd door een intense geur van tientallen verschillende kruiden en etenswaren. Ik koop wat broodjes, koekjes en wat fruit en loop naar de iets rustigere binnenplaats van de bazaar om even rustig te kunnen lunchen. In het midden van de binnenplaats ligt een kleine vijver en vlak daarnaast staat een enorme sinaasappelboom. Ik ga naast de boom op de grond zitten en kan nu rustig, zonder zelf in de drukte te worden meegesleurd, kijken naar de voorbijrazende marktkoopmannen met houten handkarren en koopjesjagers met tassen vol met fruit of opgerolde tapijten onder hun arm. Na tien minuten komt Asham naast me zitten. Een 39 jarige uitgever van boeken die ook even komt uitrusten van alle hectiek. Asham spreekt redelijk goed Engels en net als iedereen is hij erg benieuwd naar waar ik vandaan kom. Ik vertel hem over Nederland en hij vertelt mij over Iran. Uit het niets komt er een man aan die ons 2 kopjes thee inschenkt en weer verder gaat. We drinken onze thee en tijdens het praten eten we samen de broodjes en het fruit die ik zojuist had gehaald. 'Wat vind je van Iran?' vraagt Asham. Dit is tot nu toe de meest gestelde vraag aan mij hier. Het sneue is dat iedereen zich hier heel erg bewust is van het slechte imago van Iran in het buitenland. Ik vertel Asham dat ik de mensen hier echt fantastisch vind. Heel gastvrij, heel open. Ik word door de mensen hier vaak meteen in hun vriendenkring opgenomen als nieuwe 'broeder'. Ik vertel hem dat ik de mensen bijzonder warm vind en dat daarnaast het eten hier op straat of bij de mensen thuis echt bijzonder smakelijk is. Gelukkig zijn de meeste mensen in Iran zich ook bewust van deze kwaliteit van de Perzische cultuur. Ze zijn echt trots op hun gastvrijheid, en terecht. Net als vele anderen die ik hier in Iran heb gesproken is Asham ook bijzonder open over de negatieve kanten van Iran... 'Weet je Eric, leven hier wordt moeilijker en moeilijker. De inflatie ligt ieder jaar tussen de 15 en 25 procent en ik kan het met mijn uitgeverij gewoon niet meer bolwerken. Net als vele anderen overigens. We willen iedere dag toch eten? En we willen toch iedere maand netjes onze huur kunnen betalen? Weet je waarom ik nooit getrouwd ben Eric? Ik wil mijn vrouw de zekerheid kunnen geven dat ik voor haar kan zorgen, haar te eten kan geven en dat we het goed hebben samen. Dat kan ik niet. En kinderen? No way! Ik wil niemand grootbrengen in dit land! Ik wil hier weg. De politici zijn gek geworden en ze geven niets om ons. Ik wil weg en het maakt mij niet uit waarnaartoe. Het probleem is alleen dat wij ons land niet uit kunnen. Door de problemen tussen onze regering met de rest van de wereld, kunnen we nergens heen, niemand wilt ons... we zijn gevangenen in ons eigen land. En Eric, begrijp me niet verkeerd, ik HOU van Iran.. ik hou intens veel van mijn land. We hebben een prachtig land met een enorm oude Perzische cultuur waar vele jaloers op mogen zijn. We hebben Jungle, woenstijnen, bergen en prachtige stranden aan de Caspische zee en de Perzische golf. We hoeven niets van groeten of fruit te importeren... hier groeit alles! Ik ben verliefd op dit land en tegelijkertijd haat ik het. Ik zal huilen als ik wegga, maar ik ga. Ik weet alleen nog niet hoe. Een vriend van mij is een maand geleden op een vrachtschip gestapt. Hij had geen idee waar hij heen zou gaan, maar nu zit hij in ergens in Australië. Zolang hij daar als illegaal kan werken en niemand het hem moeilijk maakt, heeft hij geen probleem. Maar zodra ze hem terugsturen naar Iran is zijn probleem groot... heel groot.' Op het binnenplaats klinkt plotseling het middaggebed uit de vele luidsprekers. We zitten stil naast elkaar en luisteren naar het gezang. Ik zie dat het er langzaam een glimlach op het gezicht van Asham verschijnt. Hij begint hardop te vertalen wat er in het gebed wordt gezongen. 'Allah is groot..... Er is maar één god... (enz. enz.)'. 'Dit maakt mij iedere dag zo blij. Ik kan eventjes al mijn zorgen vergeten en hoef eventjes alleen maar denken aan Allah. Ik ga nooit de moskee in... dat is me te druk. Meestal zit ik hier. Heerlijk.' We eten samen nog een sinaasappel, praten nog wat over de gebruiken in Nederland en in Iran en uiteindelijk vertel ik hem dat ik echt moet gaan omdat ik met iemand bij het metrostation heb afgesproken. Omdat hij bang is dat ik verdwaal in het doolhof van de bazaar leidt hij me zwijgend naar de uitgang. We geven elkaar een hand en we zeggen allebei dat we hopen elkaar ooit nog eens te treffen. 'Inshallah' is hierop het standaard antwoord 'Als god het wil...'.

Op weg naar de metro kom ik een klein jongetje tegen met een kleedje op de gond. Op dit kleedje ligt zijn koopwaar: drie appels, een Marsreep en een zakje pinda's. Ik leg er mijn reisgids naast. Deze heb ik hier niet meer nodig. Ik ben erachter gekomen dat de mensen hier veel interessanter zijn dan de oude moskeeën, de drukke bazaars of de muzea waarin alles alleen maar in het Perzisch is geschreven. En deze mensen vind ik hier op straat en niet in zo'n gids.

In Teheran blijf ik een aantal dagen bij Mahmoed en zijn familie. Mahmoed is een bankier en leeft hier in Teheran een rijk leven. Zijn huis is net iets buiten de stad en hij en zijn familie zijn bijzonder Westers. Politiek doet ze niet zoveel. Ze leven allemaal een gelukkig leven, maken vaak wandelingen in de bergen ten noorden van Teheran en geven regelmatig grote feesten bij hun thuis. Het leven in huis is anders dan het leven buitenshuis, waar iedere vrouw een hoofddoek moet dragen en dansen verboden is. In de huizen draagt niemand een hoofddoek en wordt er gefeest tot diep in de nacht. Mischien dat je dit land wel het beste kunt vergelijken met een sprookje. Aan de ene kant heb je de prachtig mooie prinsessen, bijzonder mooie parken, de meest gastvrije mensen, heerlijk eten.... en als je denkt dat het bijna op is komt er nog meer lekker eten, mensen die elkaar de sprookjes van 1001 nacht vertellen en een hele hoop mensen die hun leven zo intens mogelijk proberen te leven. Aan de andere kant heb je ook de boze heks met haar giftige appel: De Mullahs die het land in haar ijzeren dictatuur houden, de waslijst aan regels waar iedereen zich iedere dag aan dient te houden en de politie op straat die jonge stelletjes in het park oppakt omdat ze geen trouwboekje bij zich hebben. Sprookjes eindigen met dat iedereen nog lang en gelukkig leeft... of dat hier ook het geval zal zijn zal de toekomst ons leren... Inshallah.

Wordt ongetwijfeld vervolgd.... :-)

Groetjes

Eric

Turkije

Tijdens mij reis door Turkije stond ik vaak versteld van de enorme gastvrijheid hier en vroeg me ook vaak af of dat andersom ook net zo het geval zou zijn:

Er komt een Turk naar Nederland. Hij heeft net zijn Bachelordiploma behaald en maakt nu een reis door Europa. Naast Turks spreekt deze Turk ook goed Koerdisch, Arabisch en Farsi. Hij spreekt ook nog een mondje Armeens, dus hij moet zich wel kunnen redden denkt hij. Als hij midden op de Neude staat blijkt echter niemand hem te kunnen verstaan. Geen nood! Nadat de Turk om de weg had gevraagd en de man geen raad wist met die vreemde talen is hij snel een hoop vrienden gaan bellen in de hoop iemand te vinden die misschien wel een woordje Arabisch of Turks zou kunnen verstaan. Na 10 minuten staan er al een hoop mensen rondom de Turk en een aantal willen graag samen met deze Turk en zijn backpack op de foto. Weer vijf minuten later krijgt de Turk een telefoon in zijn handen gedrukt. Aan de andere kant van de lijn hangt iemand die ook wel een beetje Farsi spreekt en de Turk legt hem uit dat hij opzoek is naar een goedkope plaats om te overnachten. De Turk wordt door de enthousiaste menigte meegenomen naar een theehuis waar even later iemand binnenkomt lopen die Arabisch spreekt en de Turk uitnodigd om die avond bij hem en zijn familie thuis te blijven slapen. De Turk wordt een beetje verlegen van al deze gastvrijheid, maar neemt ieder aanbod met beide handen aan. Die avond wordt voor de Turk de tafel gedekt met een breed scala aan Nederlandse lekkernijen: Boerenkoolstampot, hutspot, andijviestamp, zuurkoolstamp... en, dat alles geserveerd met warme jus en verse worst! Hmm! De Turk krijgt het grootste bed dat in het huis te vinden is en slaapt heerlijk die nacht. Hij heeft geen idee hoe hij deze mensen moet bedanken. Hij laat een pak Turkse stroopwafels achter die nog onderin zijn tas lag.

In Istanboel kwam ik op een AEGEE feestje Hamdin tegen. Een 24 jarige Koerd die mij na een gesprekje van hooguit 3 minuten uitnodigde om hem in Antalya te bezoeken. Ik had toen nog geen enkel idee hoe ik door Turkije wilde reizen dus waarom niet eerst naar Antalya dacht ik. In mijn tocht naar het zuiden kwam ik vaak mensen tegen die me vertelden van de Jandarma te zijn, het leger. Ze waren altijd erg behulpzaam alleen hadden ze wel een rare manier om te vertellen dat ze soldaat waren. In alle gevallen tillen ze al helemaal in het begin van het gesprek hun trui een stukje omhoog en wijzen naar hun pistool die uit hun broekriem steekt. Een rare manier om iemand gerust te stellen toch.

In Antalya aangekomen bracht Hamdin me met zijn motor meteen naar zijn universiteit. Hij studeert daar Engels en zijn les zou over 10 minuutjes al beginnen. In deze les werden een aantal studenten door de Britse docent naar voren geroepen die daar op een podiumpje een verhaal, in het Engels natuurlijk, over zichzelf moesten vertellen.Het studiejaar was nog maar net begonnen en dit was voor de docent de beste manier om zijn studenten beter te leren kennen en tevens hun spreekvaardigheid te beoordelen. De docent keek nog een keer over de klas en zocht naar het laatste slachtoffer dat vandaag het podium zou moeten betreden. Zijn blik bleef iets te hangen hangen op mij... ‘haven't seen you here before... please, introduce yourself'. Met mijn rooie wangetjes beklom ik het podium en vertelde wie ik was en wat ik hier kwam doen. Het resultaat was een bombardement aan vragen over Nederland, liften, Couchsurfing, hoe gevaarlijk het was, stages in het buitenland en vooral wat ik van Turkije vond. Die avond was er op de universiteit een groot feest. Wat meteen opviel: geen alcohol! Iedereen ging los op thee, cola en Turkse melk.

Iedereen die ik sprak kende wel ergens iemand in Turkije die ik zou mogen bezoeken tijdens mijn reis. Het resultaat was een schriftje vol telefoonnummers en vervolgens een tocht langs een hoop studentensteden van Turkije. Iedere ochtend werd ik wakker in een ander studentenhuis of bij een ander gastgezin en iedere dag volgde ik ook een aantal van hun colleges, onder andere: Engels, didactiek, Duitse grammatica, Frans, Thermodinamica en Statistiek! De rest van de dag liepen we door de stad, dronken we thee en spraken vooral heel veel over politiek. Ik was in het oosten met name te gast bij Koerdische studenten en ze willen graag over hun situatie in Turkije praten en zijn erg benieuwd naar wat wij daar in Nederland van meekrijgen. Gisteren was er op de universiteit van Diyarbakir nog een grote studentendemonstratie tegen een muur die op de universiteit geplaatst zou worden. Er wordt op de uni vaak gedemonstreerd en deze muur zou de verschillende faculteiten van elkaar moeten scheiden zodat samenscholen ook minder makkelijk zou zijn. Waarom wordt er dan zo vaak gedemonstreerd? De Koerden mogen hier in Turkije niet hun eigen taal, Koerdisch, spreken. Als je op straat met vrienden Koerdisch spreekt is er een kans dat je opgepakt wordt en een dagje in de cel moet zitten. Ook boeken in het Koerd?sch zijn verboden. Nou goed, ik kan hier hele verhalen gaan typen over wat mij allemaal verteld is, maar het komt erop neer dat ze zich behoorlijk in hun vrijheid beknot voelen. Ze hopen allemaal dat ze over een aantal jaar gewoon in alle rust en vrede samen met de Turken in Turkije te kunnen wonen, zonder iedere dag met discriminatie te maken te moeten hebben.

Een paar dagen geleden zat ik bij een man in de auto die mij waarschuwde toen hij hoorde welke plaatsten ik in Turkije nog wilde bezoeken. ‘Eric... in het oosten wonen de KOERDEN don't go there!! Dat zijn geen mensen Eric.. Dat zijn BEESTEN!' Omdat hij bang was dat ik de boodschap niet begreep en toch van plan was naar deze plaatsen te gaan belde hij tijdens het rijden zijn broer die beter Engels sprak. Ook hij maakte me duidelijk dat koerden echt de meest verschrikkelijke monsters waren die je je maar voor kunt stellen. Het klonk niet alsof een discussie met deze mensen mogelijk was dus ik vertelde ze maar niet dat ik al een week zeer gastvrij door Koerden over heel Turkije werd ontvangen en dat ze me iedere avond de meest lekkere gerechten voorschotelden... en dat ik ze stiekem best wel aardig vond

Ach ja.. ik vond het mooi hier geweest te zijn. Ik ben nu in Van en ga morgen Iran in. Tabriz. Ben beniewd.

Groet!

Eric

Istanboel

Er zat een Turk op een stoel

Onder een brug in Istanboel...

Tiraspol, Transnistria

Maandag 18-10-2010

Tiraspol, Transnistria

Met in zijn rechterhand een vol glas en in zijn linkerhand een dweil bracht de chauffeur ons richting de grens van Moldavië. Het regende pijpenstelen en aangezien de ruitenwissers niet werkten, deed de chauffeur af en toe zijn raampje open en veegde met zijn dweil de voorruit schoon. Hij koos gelukkig wel steeds het beste gedeelte van de weg, het gedeelte met de minste kuilen: het midden. Net als onze tegenliggers. Op het laatste moment ontwijkten ze elkaar dan om daarna weer het midden op te zoeken. De man naast de chauffeur vulde af en toe het glas aan. Ik heb geen idee wat hij dronk, maar het kwam uit een grote rode jerrycan, zag eruit als water, maar rook naar schoonmaakmiddel.

Maar dit is helemaal niet wat ik wil vertellen. Wat echt boeiend is, is dat ik op weg was naar Moldavië, of eigenlijk: Transnistrië. Transnistrië?? Nooit van gehoord! Ik niet in ieder geval totdat ik in Berlijn was en met iemand sprak die allerlei spookverhalen had gehoord uit dit gebied. Transnistrië is een onafhankelijk ministaatje aan de oostzijde van Moldavië tussen Oekraine en de rivier de Dnjestr. Internationaal wordt dit land door geen enkel ander land en door geen enkele instantie erkend. Toch hebben ze een eigen (niet erkend) parlement, een eigen (niet erkende) president en hun eigen (niet erkende) geld. De hoofdstad van deze ministaat is Tiraspol. Mijn bus was op weg naar Tiraspol.

Ik heb lang getwijfeld of het wel handig zou zijn om door dit gebied te reizen. Ik had ondertussen veel verhalen gehoord van mensen die door dit gebied probeerden te reizen. Sommigen ontraadde me om hierdoorheen te gaan aangezien Transnistrië ook bij geen enkel internationaal verdrag is aangesloten. Ik had ondertussen via Couchsurfing contact gezocht met mensen die in dit gebied wonen. Uiteindelijk werd ik uitgenodigd door Andrey Smolensky, een nieuwslezer voor Radio Transnistria. Hij verzekerde me dat het veilig zou zijn en hij zou voor mijn registratie zorgen (als je langer dan 10 uur in dit land wil zijn moet je je laten registreren bij de migration office).

Bij de grens had ik minder problemen dan verwacht. Al onze bagage ging hier wel door een x-ray en verder moesten we nog een stapel zinloze formulieren invullen en wilden ze heel precies weten waar de man woonde die ik ging bezoeken. Een uur later stond ik met mijn rugzak in Tiraspol. Een stad waarin Lenin nog letterlijk op een voetstuk staat.

Andrey is een echte patriot en hij vertelde me over de situatie in zijn land. „In 1991 heeft Transnitrië de onafhankelijkheid uitgeroepen, maar dit wordt nog steeds door niemand erkend. We zijn economisch totaal onafhankelijk van Moldavië, we hebben ons eigen parlement en ons eigen leger maar de wereld neemt ons niet serieus. Voordat we goederen kunnen exporteren moeten we toestemming vragen aan Moldavië! Daarnaast worden we ook nog eens door de meeste landen geboycot. Kijk, het gaat mij niet eens om die stomme erkenning... it’s about life quality! They don’t give a shit!“.

Andrey moet weer aan het werk, dus hij brengt mij naar het appartement waar ik die nacht kan gaan slapen. Hij laat ook een boek achter dat hij samen met twee anderen heeft geschreven. Het is echt een prachtig boek vol mooie foto’s en verhalen over Transnitrië en een aantal van haar inwoners. Het is duidelijk een propaganda verhaal, maar boeiend.

Die middag ga ik in mijn eentje de stad in. Echt bizar om hier de lange brede schone straten te zien die mij erg doen denken aan beelden uit het oude Sovjet Unie. Waar zie je nu nog een 10-tallen meters hoog standbeeld van Lenin? Hier en daar zie je nog een vlag met een hamer en een sikkel (zodra ik wat foto’s kan uploaden, zal ik het jullie zeker laten zien).

Wat het propaganda boek mij niet vertelde is dat dit land ook het armste land van Europa is. De uitgaven hier zijn echter ook wat lager denk ik... Een fles van 1 liter (goedkope) wodka kost hier 52 eurocent.

Ik kocht nog een kleine pils en ben op mijn kamer nog in het grote propaganda boek gaan lezen tot ik in slaap viel. In slaap in een stad waarover Lenin nog steeds waakt.

Mocht je iets meer willen zien over dit land dan is dit misschien een leuke kleine docu http://www.youtube.com/watch?v=l5A8KtzzzVQ

Oleg, Odessa

Oleg woont in de buitenwijken van Odessa. „There where the poor people live“ zoals hij zelf zegt. Zijn appartement is misschien een beetje oud en vervallen, maar verder bijzonder schoon en het ruikt er naar lekker eten. Nog voordat hij me deze ochtend van het station kwam ophalen had hij snel effe een maaltijd in elkaar zitten klussen, omdat hij dacht dat ik wel enorme honger zou hebben. Ik eet normaal niet meer dan een appel als ontbijt, maar het zou onbeleefd zijn deze pan met rijst en groenten, gebakken eieren, brood, bonen in tomatensaus en een schaal vol groenten te weigeren.

Aan de muur van zijn kamer hangt een groot prikbord; zijn dromenbord. Hij heeft het volgeprikt met knipsels uit tijdschriften en kranten. Ik zie plaatjes van onder andere: twee mensen die hand in hand naar een zonsondergang kijken, een miniCooper, een fototoestel, een rugzak, een foto van de Taj Mahal, van een flesje Lacoste parfum en van een verliefd stelletje op een tropisch strand. In het midden van dit alles heeft hij een grote foto geplakt van een enorme stapel geld. Hij verteld me uitgebreid over zijn leven hier en nu en hoe hji zijn leven graag zou willen leven. „Ik snap het niet“ zegt hij „Al mijn vrienden hebben een lange relatie of zijn getrouwd, ze hebben vaak zelfs kinderen en ik blijf maar alleen. Ja, ik heb regelmatig wel eens meisjes die hier blijven slapen, maar na een week voel ik er niks meer voor. Eric, tell me, what should I do?“ Well Oleg... just wait I guess. Tjsa, ik ben niet echt een docterLove die hem hiermee kan helpen denk ik.

Oleg is trouwens een 25 jarige net afgestudeerde nucleair technoloog. Hij wil geen baan in zijn studierichting dus hij teert nu nog een beetje op zijn spaargeld en en is druk op zoek naar een baan die hem wel geschikt lijkt. Zij droombaan is verslaggever ergens in het verre buitenland. Hij wil graag de wereld over reizen en daar ook nog eens betaald voor krijgen ook. Zijn Engels was trouwens redelijk. Hij was de laatste tijd druk bezig om zijn Engels op een hoger niveau te krijgen. Hoe? Met behulp van GoogleTranslate! Hij type de hele dag allelei woorden en zinnen in deze vertaalmachine en probeerde het resultaat zo goed mogelijk te onthouden. Toen we zaterdagavond in een underground Oekrainse bar waren werd het gesprek over politiek en relegie iets te complex. Hij zei dat hij thuis wel zou vertellen wat hij precies bedoelt. Thuis aangekomen pakken we een pils en nemen we plaats achter zijn computer. Hele verhalen begint hij in GoogleTranslate in te voeren. Het resultaat is een raar vertaalde, maar redelijk te begrijpen tekst. In het kort komt het er allemaal op neer dat hij denkt dat Oekraine op korte termijn een keuze zal moeten maken voor meer Europa of meer Rusland. De mensen in het land zijn zeer verdeeld. L’viv is bijvoorbeeld erg Europa-minded terwijl Odessa liever aansluiting zoekt bij Rusland. Hij denkt dat deze tweedeling in de huidige politiek van Oekraine alleen maar groter en groter wordt. „Dat moet een keer fout gaan Eric. Als er afscheidingsbewegingen komen, zullen er ook aanslagen volgen. Ik wil graag naar Europa. Of nee, naar Egypte eerst... en India, de Taj Mahal wil ik zien!“

Oleg was de beste gids van Odessa die ik me had kunnen wensen. Hij heeft me zijn Odessa laten zien, we hebben zijn vrienden ontmoet en mooie verhalen verteld. Oleg zei uiteindelijk dat hij ook graag mijn avontuur op het internet wilde gaan volgen. „Maar Oleg“ zei ik „dat schrijf ik in het Nederlands“.

„Yeah I know Eric, but I use GoogleTranslate“ :-)

Tot slot heb ik hem en zijn vrienden geleerd hoe ze ‘thank you and goodbye’ in het Nederlands moeten zeggen:

Houdoe en bedankt!

L'viv

Met zeven anderen zat ik in een minibus op weg naar de Oekrainse grens. Terwijl ik nog een beetje zat te bladeren in het boekje 'Hoe en Wat in het Rusisch' naderden we al de lange rij auto's en vrachtbauto's die wachten tot ze de grens over mogen. Naar het schijnt is een wachttijd van 12 tot 24 uur niet abnormaal. De douanebeambten willen er namelijk zeker van zijn dat echt alles in orde is. Behalve natuurlijk als je ze wat geld geeft... dan zal het ze een worst wezen hoeveel illegale Chinezen je in de kofferbak hebt liggen of hoeveel kilo cocaine je in je neus hebt gepropt. Bij de grens stapten we uit en liepen we één voor één langs het grenshokje. Met de eerste zeven hadden ze klaarblijkelijk weinig moeite, maar die gekke rare Nederlandse toerist moesten ze toch wat vragen stellen. Ik probeerde me de enkele Russische zinnen te herhinneren die ik me thuis ooit nog eigen had gemaakt, maar de aanblik van vier goed bewapende Oekrainse mannen maakte me toch een beetje zenuwachtig. Ik probeerde toch maar iets in het Russisch te zeggen maar ze begrepen er duidelijk niets van. Ik bedacht me dat ik waarschijnlijk allerlei zinnen door elkaar zat te halen en ze zojuist misschien wel gevraagd had of ik hier ook een tafel voor twee kon bestellen of wat de soep van de dag was. Omdat de busschauffeur haast had en geen zin had in oponthoud loste hij het maar op zoals alles hier wordt opgelost. Hij gaf de lieve man een handje. Een handje met geld.

Trouwens, de bordjes 'pas op slecht wegdek' zouden hier in Oekraine niet overbodig zijn (of reparatie). De weg was een soort maanlandschap. Opzich niet erg natuurlijk, maar het bagagerekje boven ons lag propvol met los gereedschap en stalen buizen. Bij iedere schok vloog alles de lucht in. Het meeste landde gelukkig weer netjes in het rek, maar af en toe viel en toch een hamer of een sikkel naast je op de grond of op een zak aardappellen (oja, deze bus lag hier propvol mee. Pools smokkelwaar?). Onze hoofden waren gespaard gebleven.

Vier uur later kwam ik aan in L'viv bij het huis van Andriy. Andriy is een 27 jarige, net afgestudeerde Oekrainse architect die zijn één kamer in zijn flat voor couchsurfers heeft gereserveerd. Hij verdient zelf omgerekend maar 90 USD per maand en kan zelf dus eigenlijk geen enkele reis maken (ja, hij is wel eens in Rusland geweest). Door middel van Couchsurfing ontmoet hij daarentegen toch mensen van over heel Europa. Zijn motto's: 'more people = more ideas' en 'go anywhere without leaving my chair'.De dag dat ik aankwam waren er 7 gasten! Eigenlijk is Andriy hier gewoon zijn eigen gratis hostel begonnen.

Tip: mocht je ooit in L'viv terecht komen. Zoek hem op. Zeker de moeite waard.

Morgenavond ga ik met de nachttrein naar Odesa waar ik heb afgesproken met een werkeloze 25 jarige... werkeloze

zo... ik heb nu twee verhaaltjes geschreven... nu volgt het volgende bericht dus waarschijnlijk over een maand ofzo.. in een piepklein pittorest dorpje in :)

Toedels!

Berlijn

Hey!

1 dagje later vertrokken dan mijn bedoeling was... maar ik ben in Berlijn. Gisterochtend heeft mijn vader me afgezet op een tankstation in de buurt van Venlo. Het begin van het grote avontuur.

Ik zou nu een heel spannend verhaal kunnen vertellen over hoe moeilijk en zwaar het allemaal was, maar helaas. Ik had 3 liften nodig om in Berlijn te komen en de laatste heeft mij ook nog eens afgezet op de plek waar ik met een Couchsurfer had afgesproken. Verder een leuke avond gehad met verschillende Duitse, Italiaanse en Sloveense studenten.

Vandaag blijf ik nog een dagje in Berlijn en morgen ga ik op weg naar Krakau. Wellicht kan ik jullie daarna iets spannenders vertellen :)

Groet!