Thuis - Alles heeft een einde…

Voordat ik nu terug duik achter mijn geraniums, alle gemiste afleveringen van GTST ga bekijken en weer AH Pilsener kan gaan drinken… en voordat ook dit blog net als alle andere reisblogs verstoft, vergeten en verloren raakt in de donkere krochten van het wereld wijde web…. Voordat dat allemaal gebeurd; nog één verhaaltje…

Dit gebeurde bijna aan het einde van mijn reis. Ik zat in mijn eentje op grote hoogte in Langtang (dit klinkt misschien als een naam van een nare, grote, oude Chinese vrouw, maaar, het is stiekem gewoon een bergketen op de grens van Nepal en Tibet…). De hele ochtend was het kraakhelder weer geweest. De lucht was ijl en rook naar koude, verse sneeuw. Het volgende dorp zou waarschijnlijk nog vijf uur lopen zijn van waar ik toen was. Uit het niets kwamen er echter opeens vanuit het oosten diep donkere wolken aandrijven. Vijf minuten later begon het te sneeuwen en nog eens vijf minuutjes later kon ik met recht zeggen in een sneeuwstorm te zijn beland. Er was niet echt een plek om te schuilen, dus met een glimlach sjokte ik maar door,… de berg op. Toen de storm na twee uur weer was gaan liggen en de donkere wolken waren overgetrokken of opgelost, was het uitzicht werkelijk prachtig. Ik liep over een bergrug en zag rechts Nepal en links – in de verte - Tibet. Boven op een berg recht voor me stond een klein klooster. Na een tijdje van het nieuwe uitzicht genoten te hebben, besefte ik ook dat het pad (normaal te herkennen aan oude voetstappen in de sneeuw) eigenlijk volledig door de sneeuw was weggevaagd. Ik had geen idee of ik nu wel op het goede spoor zat. Ik probeerde om me heen wat herkenningspunten te vinden…. Maar ja, alles is bergen, stenen en sneeuw.. en.. Oja,.. dat klooster! Toen ik weer in de richting van dat kleine, oude bouwwerk keek, viel me opeens iets heel anders op; op slechts een kleine halve kilometer bij mij vandaan zat een dikke man in een rood gewaad op een steen. Een boeddhistische monnik? Toen ik dichterbij kwam zag ik dat hij met een broodtrommeltje op schoot zat te lunchen.

“Hoi!” zei ik (nou ja, in het Engels,.. dus het klonk natuurlijk meer als “Hi!” of “Hey”)

“Namaste” zei de monnik (dit betekent ook gewoon “hoi” denk ik). De man deed me een beetje denken aan een pandabeer. Ik vroeg hem of dat ik op de goeie weg was naar mijn volgende bestemming. Hij keek me aan en lachte. “jij bent verdwaald” zei hij met een grote smile op zijn gezicht. “Ik ben verdwaald?” reageerde ik schaapachtig.
“Maar maak je geen zorgen mijn jong… we zijn allemaal verdwaald” zegt hij er meteen achteraan.
“Hoezo dat?”.
“We dwalen en we dolen en we hebben geen idee… en uiteindelijk gaan we allemaal dood”.
Nou zeg, mooi is dat. Dat tref ik weer, een depressieve, negatieve, dikke monnik die de hele dag hier op een steen zit. “En trouwens… Wat zit u daar nu eigenlijk te eten?!” vraag ik de monnik verbaasd.
“Kip!” zegt hij terwijl hij nog een grote hap van de drumstick neemt.
“Maar alle boeddhistische monniken zijn toch vegetariër?!”
“Jah, raar hè… Kip is heerlijk!! Ze moesten es weten. Spijt zouden ze hebben!” Hij gooit het afgekloven kippenbotje het ravijn in en pakt nog een kluifje uit zijn trommeltje.
“Jij ook eentje?”
“lekker”
“Daarbij..” vervolgt hij zijn verhaal “..daarbij ben ik ook eigenlijk geen boeddhistische monnik. Ik zit hier gewoon iedere dag lekker kip te eten. Jah,… oke,.. ik draag misschien zo’n vreemde rode jurk. Maar weet je .. die zit gewoon lekker… ik heb hem ooit es gratis mee mogen nemen uit een vreemd ashram niet ver van Kathmandu… nou, daar kom ik dus mooi niet meer hè! Maar ik draag hem hier omdat hij dus lekker zit, ..en, aangezien hier nooit iemand komt, zit je ook niet voor lul”.

Nadat we een tijdje zwijgend naast elkaar de kippenpootjes op hebben zitten peuzelen zegt de nepmonnik “Jij denkt dat ik een beetje een negatieve en depressieve man ben hè?”. Ik lach “Nou, volgens mij bent u wel relaxt, maar ’t is wel eng dat u mijn gedachten kunt lezen”. De man glimlacht en zegt rustig: “Ik ben absoluut niet depressief en dat negatieve valt denk ik ook wel mee. Ik zou mijzelf graag een optimistische realist willen noemen! Laat ik het zo zeggen; voor mij is het totaal niet interessant of het glas nu halfvol of halfleeg is. Ik wil weten: ‘Waar is de kraan?’”. Hij lacht.
“Maar, wat dóét u hier dan de hele dag?”
“Ik slaap, eet en denk af en toe es na over waar we met z’n allen nu mee bezig zijn”
“Oke. En heeft al antwoorden gevonden op vragen als,… euh… als; ‘is er leven na de dood?”
“hmm,.. Geen idee. Niet interessant ook. De echte vraag is volgens mij: ‘is er leven vóór de dood?’. Weet je jongen, de paradox van het leven is dat iedereen, ja iedereen op een dag dood gaat. Zelfs zij die nooit geleefd hebben”.

“Aja, juist.. klinkt bijna als een tegeltjeswijsheid. Als we dan toch bezig zijn:… Wat is volgens u nu de zin van het leven?”.

“Lieve jongeman, het spijt me om te moeten zeggen maar ik denk echt dat het leven totaal zinloos is. Ik denk echter wel dat er een doel is. Nee, ik bedoel, net als jij weet ik zéker dat er één duidelijk doel is in het leven… Het doel van het leven is de dood. Dit is in ieder geval het enige doel waar we met z’n allen op af lopen. De een loopt harder dan de ander, maar we lopen er allemaal recht op af”.
Ik laat de woorden even tot me doordringen en zeg hem uiteindelijk eerlijk dat ik deze waarheid een trieste gedachte vind. Realistisch, ja… maar optimistisch?!?

Hij vervolgt: “Ons hele leven zijn we op weg richting de dood. Sommigen van ons nemen daarvoor de brede Autobahn. Ze zitten in een comfortabele Volvo met airco en stoelverwarming. Ze stellen hun TomTom in en hun cruisecontrole. Ze hoeven niet meer na te denken. They’re on their way! Nou ja, soms moeten ze remmen voor een file. Dat irriteert ze. Ze lopen zichzelf op te fokken in de file,.. in de file voor de dood. De McDrive biedt soms gelukkig nog troost. Er komt een dag, zonder uitzondering, dat hun navigatiesysteem het verlossende woord spreekt: “bestemming bereikt!”. Lekker hè, zonder al te veel problemen, in alle comfort en zonder zinloze omwegen eindigt dan hun reis. Misschien dat een enkeling op dat moment wakker schrikt en zich beseft te zijn vergeten om zich heen te kijken. Maar goed, nu is het te laat (De Hindoe en Boeddhist hebben gelukt. Zij hebben na dit moment nog een ‘play again’- mogelijkheid waardoor ze weer van voor af aan kunnen beginnen. Met een goed karma misschien weer als mens, anders wellicht als kakkerlak).
Naast de brede en overvolle Autobahn ligt ook een dichtgegroeid bos. Een enkeling, zonder Volvo, TomTom of kaart, loopt met een kapmes door dit bos. Er is geen pad, er is geen comfort. Er zijn muggen, het regent en je hebt geen SkyRadio. Er ligt geen pad dus dat kappen ze zelf. Dan is er trouwens ook nog een kleine groep mensen die ervoor kiest om hun einddoel eerder te bereiken door bijvoorbeeld hun polsen door te snijden. Zelf noem ik dit voor het gemak de ‘afsnijroute’. Nou goed, we snappen: het doel is exact hetzelfde alleen de weg is een beetje anders. En voor alle duidelijkheid… ik zeg niet dat de ene beter is dan de ander hè!.. Ze zijn anders. Niets meer en niets minder”. De man stopt even met praten en grabbelt eventjes in zijn kleine tas. Hij haalt er vervolgens een flesje rum uit, draait de dop eraf en neemt een flinke slok. Hij biedt mij ook aan en vervolgt: “Ik kan je een geheimpje vertellen: Het maakt niet uit welke route je kiest en wat je doet… iedereen zal zijn of haar doel op een dag bereiken. Laten we deze dag voor het gemak je ‘deadline’ noemen. Onze deadline ligt ergens ver weg in een mistige toekomst. Sommigen krijgen plots te horen dat hun deadline onverwachts is verschoven naar het eind van deze maand. Deze mensen hebben geluk”. “Geluk?!” vraag ik de nepmonnik verbaasd die nog een slokje uit zijn flesje neemt”. “Ja natuurlijk, we weten allemaal hoe het werkt met deadlines voor de lange termijn… Als je een opdracht ergens ver weg in de toekomst af moet hebben dan gaan vandaag die schoentjes uit, beentjes op de bank, afstandsbediening in de linkerhand en biertje in de rechterhand… de rest komt morgen wel. Als je te horen krijgt dat je echt niet meer tijd hebt dan één maand, dan worden je prioriteiten opeens heel duidelijk, de tv gaat uit, je handjes gaan uit de mouwen en je blijkt ineens heel productief te kunnen zijn”.
“Tjsa, zit wat in.. nooit zo over nagedacht. .. Op welk pad zit u nu… en weet uzelf iets meer over uw deadline?”.
“Ik heb geen idee. Ik ben net als jij verdwaald en daarnaast ben ik mijn agenda kwijt dus kan ik mijn deadline ook niet checken. Ik woon nu een tijdje bij die monniken in dat klooster daar, maar als de kip op is, ben ik er vandoor.”

De zon gaat bijna onder als de man voorstelt om samen met hem naar het klooster te lopen voor een hapje eten en een overnachting. “We eten vanavond pannenkoeken!”roept hij met zijn glimlach. “Wist je trouwens dat je veel momenten in het leven ook kunt vergelijken met een pannenkoek met spek en stroop?”
“Haha! Komt er nu weer zo’n vreemde metafoor aan?... ha, oké,… nog eentje dan”

“Ja goed, nog eentje. Stel dat je nog nooit pannenkoeken met spek en stroop hebt gegeten, dan kun je de eerste keer dat je ervan hoort denken: ‘hè bah!... daar ga ik niet aan beginnen!’. Je zou ook kunnen denken: ‘hmm,.. klinkt apart… daar wil ik meer over weten. Je luistert watertandend naar de verhalen van mensen die ooit eens een pannenkoek met spek hebben gegeten en je bekijkt de foto’s die zij van hun pannenkoek hebben gemaakt. Je leest alle boeken die er geschreven zijn over avonturen met pannenkoeken met spek en stroop en uiteindelijk leer je zelfs het recept uit je hoofd. Echter de dag dat jij voor ’t eerst je eigen pannenkoek bakt en daarna je eerste hap neemt, dat moment doet alles wat je erover gehoord, gelezen en gezien had teniet. Je ontdenkt het zelf! Je ervaart het zelf!.. wat denk je daarvan?”.

“Ik heb trek in een pannenkoek” zeg ik.

De man zucht en we sjokken samen richting het klooster

“Heb jij eigenlijk nog een wijsheid die je met me wilt delen” vraag hij nog aan mij.

“Ja, natuurlijk!” zeg ik blij… eindelijk kan ik ook effe iets zeggen, maar.. voordat ik iets kan zeggen hoor ik een stem van ver weg “Eten!”….. en nog een keer “Eeeten!”… Dan plots blijkt de nepmonnik verdwenen te zijn…. En… meteen daarna verdwijnen ook de bergen… de sneeuw… de rotsen… Het wordt zwart voor mijn ogen.

“Eten!”. Nu herken ik duidelijk de stem van mijn moeder. Als ik mijn ogen open doen kijk ik door een groot raam naar buiten. Geen bergen, geen sneeuw…. Maar.. laagland. Vertrouwd laagland. “Eric, kom je eten” roept ze nog een keer naar boven. Ik lach en sta op van de bank. Ik leg de afstandsbediening en lege bierflesje terug op tafel, ik doe de tv uit en loop naar beneden. Ik schuif aan en ben blij om weer met mijn vader en moeder en mijn broer en zus aan tafel te kunnen zitten. We eten pannenkoeken. Het was een droom. Een mooie droom. Een prachtige droom van zeven maanden, maar het is ook weer heel erg fijn om thuis te zijn. Tijdens het eten wordt me nog gevraagd of ik iets heb geleerd in die zeven maanden durende droom.
“Ja natuurlijk!” en ik denk aan de wijsheid die ik ook met de nepmonnik al wilde delen.
“Vergeet nooit:

Alles heeft een einde…
…en een worst…
…die heeft er twee…”

Houdoe en bedankt!

En tot snel!

Liefs

Eric

Nepal – De ontdekking van een subcultuur (2)

(Is dit weer zo'n lang verhaal Eric?!,.. Nee! deze is nog langer. zodra ik terug ben in Nederland zal ik de cursus ‘kort en bondig schrijven’ schrijven volgen. Voor nu: een vervolg in slappe vol(gepropte)zinnen waarbij het begrip “TO THE POINT” totaal uit het oog verloren is… Tip: inleiding / slot)

Nou, waar waren we gebleven… oja, Ik stapte uit de taxi die me naar het OSHO Taboban ashram had gebracht; de eerste commune die ik ging bezoeken. Onderweg had ik me bedacht dat het misschien wel een goed idee zou zijn geweest als ik er effe een wikipediaatje op had nageslagen om te onderzoeken waar ik nu precies met mijn naïve voeten naar binnen zou stappen. Dan had ik misschien ook kunnen lezen date ene meneer OSHO een in de jaren ’70 bijzonder populaire Indiaasche goeroe was die mensen op het pad naar verlichting hielp met behulp van meditatie, awareness, grappen en grollen en celebrations. OSHO is nu dood maar zijn volgelingen hebben op vele plekken in Nepal en India mediatie centra opgericht… de zogenaamde ashrams.

Voor de poort van dit ashram valt me op hoe mooi het gelegen ligt. Het ligt op een berghelling ten noorden van Kathmandu met een prachtig uitzicht over de vallei. Een voordeel is ook dat je hier uit de ‘pan met smog’ bent ontsnapt zoals Kathmandu ook wel – terecht- wordt genoemd. Boven de poort hang teen foto van OSHO; een man met een vieze onverzorgde grijs-witte baard, bijna kaal op het hoofdje en ogen die kijken alsof hij moet poepen. Hij deed me een beetje denken aan de gebedsprediker Arnold (iedereen die wel eens in Eindhoven is geweest weet wie ik bedoel…. Een man in een rolstoel die de hele dag “Jezus leeft” roept). Ik loop naar binnen en word begroet door een vriendelijke jongeman in een rood gewaad. “Jij bent vast Eric” zegt hij vriendelijk. Telepathie? Voorspellingskunst? Nee,... ik had ze de avond ervoor gebeld met de vraag of ik een paar dagen mee kon lopen. Dan, zomaar uit het niets, volgt een vraag die ik in eerste instantie niet goed lijk te verstaan. Dus hij vraagt nogmaals: “heb je al een jurk?”.

- “Euh, pardon?!”

- “Welke maat heb je?”

- “Huh...L... “ ik vind het opeens niet leuk meer. “Maar aan de telefoon is helemaal niets ..”

Hij drukt een klein pakketje in mijn handen. “De rode is voor overdag en de witte jurk voor in de avond”

Gedachten tollen door mijn hoofd, maar de basis van allen is “SHIT!!!”. “Waar in hemelsnaam ben ik in terecht gekomen en WAAROM moest ik nu zonodig naar zo’n debiele groep....” Ik kijk achterom en zie dat de taxi al is vertrokken. “Als je me volgt, breng ik je naar de kamer” Zegt een andere jongen van een jaar of achttien die opeens voor mijn neus staat. Zwijgend loop ik achter hem aan terwijl hij me verteld hoe mooi het uitzicht hier is en hoe mooi de bloemen vandaag in bloei staan. Als we even later stilstaan vraag ik hem: “Waarom heb jij geen jurk aan?!”. “Oh, meneer ik ben nu aan het werk ziet u... vanavond ben ik er gewoon bij en dan doe ik net als u mijn jurk aan”... Na een korte stilte zeg ik nog iets overbodigs als “aja... de witte”. “kleed u snel om .. de eerste sessie begint over 10 minuten in de hal hier beneden”. Een klein beetje lager op de helling ligt een tempel / gymzaal waar alles dus blijkbaar plaats gaat vinden.. hmm

Als de jongen mij alleen heeft gelaten op mijn kamer is mijn enige gevoel SPIJT.... ECHT, Eric, Waarom?! Er zijn zoveel leuke dingen die je kan doen hier... en jij,... jij gaat naar een plek waar je je vrijwillig laat hullen in ... in....IN EEN JURK!?! Vernedering... (ik ben blij dat er geen foto’s van zijn... aan de andere kant is het dan misschien wel weer jammer dat er zometeen een openhartig verslag op het wereld wijde web staat... maar goed, zoals ik al zei: Ik doe het voor JULLIE!). De keuze is simpel: vluchten of onderwerpen aan het onbekende. Ik denk even na en besef me opnieuw dat ik echt geen idee heb waar ik ben en wat er zometeen gaat gebeuren. “Heh SHIT... ze denken straks natuurlijk dat ik een nieuwe volgeling ben op zoek naar verlichting en om in de groep opgenomen te kunnen worden moet ik waarschijnlijk eerst uit een beker bloed drinken... daarna word ik gehersenspoeld en tot slot gaan ze me op een altaar ritueel besnijden.... zonder verdoving..... hè bah, ik heb hier helemaal geen zin in”. Ik kijk uit het raam naar de gymzaal / tempel en zie helemaal niemand.. “Zou dit allemaal een grote grap van ze zijn?... dat ik zometeen in een rode jurk naar buiten loop en dat dan om het hoekje Fransje Bauer tevoorschijn huppelt met zijn bananensplitcameraatje... AHHH NEE!!,.... dat zou nog erger zijn.... doe mij dan maar liever die rituele besnijdenis”. Ik haal nog een keer diep adem en besluit dan maar gelaten de jurk aan te doen. Ik loop zo zelfverzekerd mogelijk naar buiten, naar de tempel slash gymzaal en gelukkig blijk ik niet meer de enige te zijn. Voor de ingang staan een aantal mensen..... En, gelukkig, mijn vooroordeel wordt hier al bevestigd... de eerste jongen die ik zie is er eentje met ongewassen dreadlocks en hippiekleren en ik zie ook een vrouw staan die zo door zou kunnen gaan als huisvrouw. Of ze ook depressief is kan ik zo een twee drie niet zien.

Een jongeman met een paardenstaart en een glimlach van oor tot oor (ik weet niet waarom, maar deze glimlach irriteerde me mateloos) leidt de sessie. We zitten in kleermakerszit voor hem op de grond. Blijkbaar ben ik niet de enige nieuwling vandaag want hij begint uit te leggen wat de bedoeling is.

“Luister naar je ademhaling”

...

...

Jep... dat is zo’n beetje zijn hele instructie. Succes ermee! Raakt verlicht lieve mensen!! jah, top.

Adem in

Adem uit

Adem in

Adem uit

In de middag is er een andere sessie die hij dan “actieve meditatie” noemt. Hij zet wat zweverige muziek op en iedereen begint te dansen . Het is de bedoeling dat je de hele tijd je ogen gesloten houdt, maar ik vind het veel te leuk om te zien wat de anderen doen. We zijn nu met zo’n 50 mensen in deze... nou, ja laten we het vanaf nu dan maar gewoon gymzaal noemen want meer dan dat was het niet,. en iedereen loopt op zijn og haar eigen manier te ‘dansen’. De een draait supersnel rondjes. De ander loopt te springen. Weer iemand anders ligt over de grond te rollen.... en ik.... ik dans in mn eentje de polonaise.

Voor we starten met de avond sessie (voor de oplettende lezer: in witte jurk!!) legt de man met de oor-tot-oor-glimlach mij uit wat de bedoeling is. “We gaan ons nu vrijmakken van alle geestelijke en lichamelijke stress... eerst gaan we voor 10 minuten hyperventileren en daarna voor 10 minuten schreeuw je alles eruit wat in je zin”. “Ik mag alles schreeuwen wat ik wil?” vraag ik als een blij kind. “Gooi het er lekker uit” zegt de man lekker zweverig.

Het hyperventileren vind ik maar raar. Ik zie om me heen iedereen er helemaal in opgaan.... ik doe het voor een minuut maar stop er stiekem mee als ik hoofdpijn begin te krijgen... En dan... na 10 minuten gaat het los... Mensen beginnen te schreeuwen, te gillen, te krijsen, te lachen, te huilen en weer te springen, te rollen en te rennen (ja, met de ogen dicht hè).. Het was misschien even wennen maar ik vond dit wel lachen... Eerst begin ik ook oerwoud geluiden te maken, maar toen dat me begon te vervelen zette ik in: “Het is stiiiiiilll aan de overkaaaant.... ‘t is stiiiiiillll aan de ooooverkaaant........’t is stiiiiiiiilll aaan de oooverkaaaant..... zoooo stil aan de oooverkant!!! LALALALALA!!!” Ik vond het jammer dat we na 10 minuten weer allemaal op de grond moesten gaan liggen om te luisteren naar onze ademhaling... ik zat er net zo lekker in (en gek... maar je krijgt automatisch trek in bier in deze carnaval / voetbal stemming)

In de 3 dagen dat ik hier ben praat ik tussen het zingen, dansen en ademhalen door met een hoop mensen. Zo onder ander een Duitse vrouw die zichzelf Ganga noemt:

- “Hoe lang bent u hier al?”

- “Al bijna 20 jaar” zegt ze met een glimlach

- “20 jaar!! poehee... das lang... en waarom als ik vragen mag..”

Ze vertelt me dat ze al haar hele leven opzoek was naar verlichting en dat dit in haar lange zoektocht de juist weg bleek. Ze zegt alles ook met een blik alsof ze inderdaad zeker weet dat ZIJ op de juiste weg zit en dat IK nog een verloren ziel ben.

- “Wat betekend verlichting voor u”

- “Verlichting betekend dat ik vrij ben van alle zorgen, alle ellende en missère...”

- “hmm,,.. nu zegt u eigenlijk wat het NIET is... wat is verlichting dan WEL”

- “... gelukzaligheid...”

- “En heeft u dit al bereikt”

- “Het is een lange, lange weg jongen... soms hebben wij wel meerdere levens nodig om dit moment te bereiken. Maar ik werk er iedere dag hard aan”

- “Hoe verdient u uw geld?”

- “Ik heb geen eigendommen. Wij zijn hier redelijk zelfvoorzienend... verder komen er af en toe mensen zoals jij die hier een aantal dagen blijven die ons dan een beetje steunen” (het klopt dat ik ze 10 dollar per dag betaal voor eten en een slaapplaats).

Op de vraag of ze niet de drang heeft iets te betekenen voor de maatschappij om haar heen zegt ze dat wij in de westerse wereld een totaal verkeerd beeld van de maatschappij hebben. Ik kon haar niet helemaal volgen en eigenlijk vond ik uiteindelijk haar hele pad op weg naar verlichting maar een bijzonder naar binnengekeerd en egoistisch pad... Zij is ECHT de hele dag alleen maar met zichzelf bezig. Haar doel was ook niet om ooit uit dit ashram te raken.... “Op het moment dat je echt verlicht bent... en nirvana hebt bereikt, ben je zo goed als useless voor de maatschappij zoals wij die kennen”. Oke, lekker dan.... dus eigenlijk is ze nu niet nuttig omdat ze zichzelf opsluit.... en is ze straks nog minder nuttig omdat ze verlicht is.

Afin.... Ik heb met een hoop mensen gesproken en het bleek al snel dat niemand echt op een lijn zat en dat het voor iedereen erg moeilijk was om mij goed uit te leggen wat verlichting nu precies betekende en hoe je dit kon bereiken en wat het uiteindelijke nut ervan nu is...

Ik heb ze na 3 dagen allemaal vriendelijk gedag gezegd... En, of ik er iets aan over heb gehouden?... jep, de rode en witte jurken mocht ik houden. :) yeah!!

Oke... nu nog heel even kort (jah jah... dat KUN jij echt niet..... jep klopt....) over dat andere klooster. Wat ik daar heb gedaan heet Vipassana. Je kunt het weer opzoeken op wikipedia als je wilt. Het is de techniek die Boedha heeft gebruikt om verlicht te raken. Het is enkel alleen zijn techniek. Ze zeggen vrij te zijn van alle relegie, rites en rituelen... Na 10 dagen onder een appelboom gezeten te hebben zag Boedha het ligt. De techniek die hij hiervoor gebruikte wordt ons nu geleerd. We hebben geen boom, maar we zitten wel 10 dagen opgesloten. Kort door de bocht komt het hier op neer. Observeer eerst je ademhaling... dan alle prikkels in je lichaam... en uiteindelijk pijn. Je zit weer in een kleermakerszit en dat gaat op den duur pijn doen. Je wilt graag gaan verzitten maar de truuk is nu juist (blijkbaar) om dat niet te doen. Observeer de pijn zonder te zeggen of dit ‘slecht’ of ‘goed’ is... dus gewoon “Ah, ik voel pijn.... heel VEEEL pijn... en AH.... ik ga dood!”. (grappig is wel om te merken dat je inderdaad merkt dat de pijn minder wordt als je je er gewoon aan overgeeft en alles maar blijft observeren) Gedurende die 10 dagen is er een heel strak schema. Je staat 4 uur op, begint te mediteren in een hal met ongeveer 100 anderen die tegelijk met jou deze cursus volgen... om half zeven krijg je ontbijt en om elf uur ‘s ochtends krijg je lunch.... en: er is geen diner!... alleen een kopje melkthee. Het is absoluut verboden om te praten.... zelfs geen oogcontact. Ik hoor je de vraag stellen: Waarom loopt niet iedereen weg daar... strak schema, pijn, geen sociaal contact,... niet de hele dag eten wat je wilt.... Het antwoord is simpel: iedereen wilt graag het doel berijken --> verlichting. De cursus ‘vipassana’ is gratis. Als je wilt mag je aan ‘t eind iets van geld doneren om de cursus ook voor anderen mogelijk te maken... ze accepteren alleen geld van de mensen die het 10 dagen hebben volgehouden.

En... wat gebeurd er dat na 10 dagen... ben je verlicht?

Na 10 dagen mag je eindelijk praten... en iedereen komt met een bijzonder grote glimlach de meditatiezaal uit..... OH WAT WAREN WIJ BLIJ... ja, klopt... ik voelde me ook echt opgelucht.. maaaar waarom??... Omdat de techniek werkt of omdat je het gevoel hebt dat je uit een gevangenis komt?

Ik weet het niet, maar tot slot kom ik hier dan met mijn eigen verlichtingsmethode. Let op,.. en schrijf mee:

Mijn techniek heet: Scriptie schrijven!

- Je krijgt een deadline: over tien dagen moet je scriptie af zijn

- Je sluit jezelf voor 10 dagen op in de bieb met een strak schema. Je begint iedere dag om half 9 en je gaat niet voor 20:00uur naar huis.

- Je sociale contact is bijzonder beperkt

- Alle mail en sms contact is verboden

- Je komt alleen de bieb uit om je lunch te happen en daarna... hoppaa.. snel weer terug

- Belangrijk: Je doet het uit vrije wil! Niemand dwingt je, maar je doet jezelf deze kwelling aan omdat het eindpunt – of dat nu een diploma of verlichting is- iets is wat je heel graag wilt bereiken.

Je zult zien dat het de eerste dagen bijzonder moeilijk is om iets te verzetten ... maar, je loopt niet weg... je blijft zitten waar je zit... na een tijdje begint het te lopen en je geeft jezelf over aan alles wat moet gebeuren... op den duur zelfs, op den duur is het helemaal niet zo erg meer... de pijn is wel lekker.... en zeker als je weet dat het een hoger doel dient.

En dan na 10 dagen... OH WAT BEN JIJ BLIJ.... je komt de bieb uit met een enorm grote smile op je gezicht... Jij kunt de hele wereld aan. Je scriptie is af, je meditatie is volbracht...

En... je bent zeker verlicht. :)

(ik denk dat ik met mijn scriptietechniek nu een Nederlandse geluksgoeroe ga worden... haha... mensen opsluiten in hokjes en scripties laten schrijven... doen ze ook nog iets nuttigs met hun tijd)

Uit eindelijk heb ik nog een hele lange tocht gemaakt door de Himalaya... Dit wordt ook wel het huis van de Goden genoemd. Toen ik er was waren ze effe niet thuis . Paasvakantie denk ik.

Groet

Eric

Nepal - De ontdekking van een subcultuur (1)

Denk je aan Nepal dan denk je natuurlijk: Zon, Zee, Strand... de hele dag cocktails drinken en een muur van bierkratten bouwen op een camping waar iedereen gewoon Hollands spreekt en waar je net als thuis frikandellen uit de muur kan trekken. De werkelijkheid echter is in schril contrast met dit alomheersende beeld omtrent dit land. Om iedereen maar meteen uit de droom te helpen... Nepal is meer een land van: Bossen, Bergen en Boedha's. Nepal is daarnaast het land waar ik niet van plan was te blijven hangen (mijn plan was om naar China te gaan om daarna via Rusland ergens eind mei weer thuis aan te komen), maar een verlies van iets onzinnings als mijn paspoort kan een plan doen wijzigen... Het krijgen van een nieuw expemplaar kon weken gaan duren aangezien het allemaal via de ambassade van New Delhi geregeld moet worden. Ik moet toegeven dat ik de laatste weken ook echt door de meest vriendelijke mensen ben geholpen, maar helaas werkt de Nepaleese bureaucratie je dan toch soms een beetje tegen

- 'Goedemiddag, ik ben een tijdje geleden mijn paspoort verloren. Ik heb ondertussen een nieuwe, maar nu heb ik ook een nieuw visum nodig. Op jullie muur staat geschreven dat jullie visa verstrekken. Klopt dat?'
- 'Ja, klopt meneer, maar in geval van een gestolen of verloren paspoort zult u uw visum aan de overkant moeten aanvragen... ziet u dat kastje daar naast die tempel? De mensen daar kunnen u vast en zeker verder helpen'
'Dankuwel!'
- 'Ah ja... Goedemiddag. Het volgende: ik heb dus een tijdje geleden mijn paspoort verloren en daarbij automatisch dus ook mijn visum voor Nepal. Ik heb nu een nieuw paspoort en heb nu alleen nog een nieuw visum nodig. Kan ik die hier krijgen?
- 'Ja hoor, geen probleem. Heeft u een kopie van uw vorige visum?'
- 'hmm, nee'
- 'oei.. euh... nou dan moet u eventjes de grensovergang bellen waar u het land bent binnengekomen en uw oude visumnummer opvragen'
- 'Euh, tsja... ik ben ook mijn telefoon kwijtgeraakt...'
- 'Ok, oke... lastig.. euh, nou goed , dan zou u eventjes aan de mensen die bij die muur daar aan de overkant werken moeten vragen op zij contact op kunnen nemen met de grenspost'
(terug bij de muur)
- 'Ja, goedemiddag daar ben ik weer... (afin.... blablabla.... na heen en weer gebel heb ik een nummer)
- 'Dus ik begrijp goed dan ik met dit nummer weer terug naar het kastje moet om daar dan 23 formulieren in te vullen zodat ik dan door mag naar de volgende ronde en wellicht kans maak op een visum?!'
- 'Yes Sir! Good luck!' :)
Na bij het kastje alle benodigde formulieren te hebben ingevuld kijkt de kantoorklerk ieder formulier aandachtig na. Opeens kijkt hij op en zegt een beetje teleurgsteld: 'Maar, meneer... uw oude visum is al een tijdje verlopen'.
- 'ja, klopt.... maar ik kon hem de afgelopen weken niet verlengen omdat ik toen dus nog geen paspoort had'
- ' hmm, juist ja... nou goed.. Ik mag u in ieder geval geen nieuw visum geven voordat u uw oude visum eerst heeft verlengd tot en met vandaag en u de boete heeft betaald voor het te laat verlengen van uw visum.'
- 'WAT?!!... maar ik heb sinds gisteren pas een nieuw paspoort, hoe kon ik nu in hemelsnaam eerder mijn visum verlengen.... en als ik mijn visum verleng heb ik toch geen nieuwe meer nodig?.... ik snap er niks meer van!'
- 'Meneer, meneer.... volgens mij moet u gewoon eventjes met de mensen bij de muur gaan praten. Alleen zij kunnen u hierbij helpen.'
Terug bij de muur wordt er nog eens gekeken naar wat er nu moet gebeuren.
- 'Ja, ja... klopt.. het kastje heeft gelijk... u zult eerst de boete moeten betalen voor het te laat verlengen van uw visum'
- ' pffff.... ok, oke...hoeveel is het?'
- ' drie dollar'
- ' haha... hier heb je 5... de rest is voor de service'
- 'Kan ik nu weer terug naar het kastje zeker?'
- ' niet voordat u deze 72 formulieren heeft ingevuld'
Ik draai me om. Ik sta nu met mijn rug tegen de muur.

Terug bij het kastje word ik weer voor iets onbenulligs naar de overkant, naar de muur gestuurd... 'Weet je... ik heb een idee!' zeg ik. 'Jullie lopen nu met mij mee naar de overkant en dan gaan we het daar SAMEN regelen. Ik heb het gevoel dat het dan een stuk sneller en efficienter gaat'
- 'Nee meneer,... wij hebben duidelijke instructies van hoger hand: gedurende werktijd mogen wij niet uit de kast komen'.

Om een lang verhaal niet nog langer te maken... ik heb me uiteindelijk niet op de kast laten jagen en het resultaat is dat alles nu netjes wordt geregeld.

MAAAAAR,.... naast het feit dat ik bijzonder benieuwd ben naar hoeveel mensen nog geboeid aan het lezen zijn (ik moet toegeven dat ik zelf altijd van bijna alle andere travelblogs de inleiding en en slot heb gelezen en dan iets post in de trant van 'echt tof man!!' , 'ah! Weer een vet verhaal!',... maar goed dit enkel effe als openhartig intermezzo)... dusss, naast het feit dat je waarschijnlijk al bent afgehaakt wil ik je alleen meededelen dat het echte verhaal nog moet komen... sorry..

Het verlies van mijn paspoort heeft mij nu de mogelijkheid gegeven om Nepal dan maar eens beter te gaan bekijken. Dus, geen zon, zee, strand.... maar Bossen, bergen en Boedha's. De toeristen die naar Nepal toe komen zijn grofweg in te delen in twee groepen: Zij die de bergen gaan ontdekken.... en zij die 'zichzelf' gaan ontdekken. De verlichtingsindustrie is groter dan ik me ooit had voorgesteld... En dan heb ik het niet over gloeilampen, spaarlampen en TL-buizen maar over sprituele verlichting. Mensen komen hier voor de talloze meditatiecursussen, Yogaworkshops, Reiki-sessies en om zichzelf voor onbepaalde tijd in kloosters te laten opsluiten. Kortom een wereld van hippies met dreadlocks, depressieve huisvrouwen, hallelujha veganisten en een hoop anderen die alle contact met de realiteit zijn kwijtgeraakt.
- vooroordelen?

- jep,... maar wel MIJN vooroordelen.
Nee, voor mij was het duidelijk dat ik heel ver weg wilde blijven van deze duistere verlichtingscultuur. Lekker met beide benen op de grond... op de hoge berggrond.

Die avond in het guesthouse is er in de tuin een groot feest omdat de dochter van de eigenaar jarig is. De tuin stroomt al snel vol met een leuk en kleurrijk gezelschap. Normale mensen op het eerste gezicht..... en toch... al snel heeft iedereen het over mediteren, yoga, reiki.... en het pad naar spirituele verlichting. Nirvana. Ik blijk opeens de enige meditatiemaagd te zijn. En waarom zien jullie er niet uit als depressieve huisvrouwen en veganistische hippies die de hele dag op blote voeten hallelujah naar de zon de sterren lopen te zingen?? Vreemd.

De volgende dag was ik opzoek naar de geldautomaat en spreek de eerste de best vriendelijke jongeman aan die op straat momo's zit te eten. We raken aan de praat en hij blijkt een Indische arts te zijn die hier in Nepal onderzoek doet naar verschillende meditatietechnieken en het pad naar verlichting. Ik vertel hem hier bijzonder skeptisch tegenover te staan. Hij vertelt over zijn ervaringen en uiteindelijk groeten we elkaar gedag.

De volgende dag spreek ik met de vrouw van het consulaat omtrent mijn paspoort. Terloops vertel ik haar ook over de verhalen die ik de afgelopen dagen over meditatie heb gehoord. 'Ja, moet je doen!' zegt ze enthousiast.

AFIN>>> Mijn nieuwsgierheid heeft het gewonnen van skepsis en uiteindelijk ben ik wel heel erg benieuwd naar wat er allemaal achter die kloostermuren gebeurd.. hmm,,, en het levert vast weer een mooi (en lekker kort) verhaal op. (voor wie?! VOOR JULLIE!!!) En wie weet... misschien raak ik wel spriritueel verlicht en blijk ik zomaar opeens de Polder-Boedha te zijn... Jjah... kei leuk toch..

Het resultaat is dat ik met volle naiviteit, vol spanning en met de nodige skepsis die twee weken daarop 2 verschillende kloosters/ gemeenschappen/ sectes heb bezocht en me hier zo open mogelijk aan alles heb overgegen. Ik heb geobserveerd... en met veel mensen gesproken... Het was inderdaad erg bijzonder.

De eerste vraag die ik zou stellen: 'Hebben ze je nu gehersenspoeld Eric? En blijf je nu samen met de hippies, depressieve huisvrouwen en Hallelujah-blote-voeten-mensen in Nepal wonen? Ennn... ben je verlicht, net als Boedha?'

Maar goed,.... nu waarschijnlijk ECHT iedereen is afgehaakt... kap ik er zelf ook maar mee.... de rest van het verhaal typ ik morgen...

Dus: wordt vervolgd (...sorry..)

Nepal

De grensovergang tussen Banbasa (India) en Mahendranagar (Nepal) is de meest rustige, afgelegen en relaxte die ik tot nu toe heb meegemaakt. Een zandweg met hobbels en kuilen leidt je naar een grenspost in de jungle waar 4 mannen de hele dag chai met rum zitten te drinken. Een deel van mijn route ging per fiets en een stuk per paardenkar. Bij de grenspost leken de vier mannen bijzonder blij om mij te zien,... dus ik was ook blij om hun te zien. Tijdens het in orde maken van mijn visum genoot ik van de thee met rum en de sterke verhalen die ze me vertelden... Een van de mannen bood mij aan om in de junglehut van zijn familie te blijven slapen zodat hij me de volgende dag het natuurpark kon laten zien.... hier zouden nog 22 Bengaalse tijgers wonen.

Oke, zo gezegd, zo gedaan... De volgende dag vertrokken we om 6 uur op onze tijgerexpeditie. De man leek een spoor gevonden te hebben en daarna lagen we uren lang in de bosjes (tsja,.. klinkt fouter dan het was) te wachten tot de tijger weer naar de rivier zou komen en zich aan ons zou tonen... In het eerste uur zagen we welgeteld 2 konijntjes en een gehandicapte duif! Oja,... en heel veel dikke mieren... maar die liepen gelukkig via mijn rug snel mijn onderbroek in.
Na nog een uurtje op een andere plek gewacht te hebben lieten uiteindelijk een neushoorn en een olifant hun neuzen zien. Ook een paar gekleurde kraaien kwamen overvliegen en een paar apen met rode billetjes schreeuwden alsof ze naar de voetbalwedstrijd Ajax - PSV zaten te kijken.... De tijgers waren verlegen vandaag.
Al met al best mooi allemaal... tis eigenlijk net als in Artis, ... maar dan zonder frietkraam in het midden

Gisteren ben in aangekomen in Tansen... een dorpje in de uitlopers van deHimalaya... mooie uitzichten.. lieve mensen... lekker eten. Een jonge Nepalese moeder had gister een Thali voor me gemaakt... eigenlijk is dat hetzelfde als friet met mayo, maar dan in plaats van mayo serveren ze dat hier met een groene saus gemaakt van spinazie en ewrten en in plaats van friet eten ze dat hier met rijst.

Wat ik hier nog in Nepal van plan ben... hmm.. ik denk dat ik de Brabantse vlag op de Mount Everest ga prikken... Wat de Mount Everest is?! ... euh... das zeg maar de Vaalserberg..... maar dan met sneeuw.... en zonder frietkraam op de top.

Man, ik heb nu echt trek in friet met mayo! :)

Een bijzonder vriendelijke groet,

En heel veel liefs,

Eric

India - Een nieuw verhaal!

Ondertussen in India:

De vrouw zit al jaren op deze hoek. Niemand weet hoe oud ze is, maar haar grijze haren en diepe rimpels in haar geel bruine gezicht verraden stiekem dat we het hier niet hebben over een jonge blom. Ze is oud, mager en vuil. Waar de 2 wegen ‘Ashok Showk’ en ‘Adarsh Nagar road’ samenkomen is haar thuis; haar woonkamer, haar slaapkamer, haar badkamer en haar toilet. De vrouw heeft iedere dag een hoop bezoek zonder dat ze er zelf om heeft gevraagd. De hele dag lopen de mensen in en uit. Het is een druk, maar vreemd bezoek. Niemand lijkt de vrouw te zien en niemand lijkt met haar te willen praten. De vrouw houdt stug vol en probeert iedere dag contact te zoeken met alle bezoekers die dwars door haar woonkamer lopen. Haar vragen hebben waarschijnlijk alle betekenis verloren en dus zegt ze maar iets. Ze lijkt te vragen om een banaan, een chapatti of wat water. Soms gooit ze wat rot fruit naar voorbijgangers en lijkt het alsof ze iedereen vervloekt, maar meestal lacht ze. En dan ziet iedereen haar tand. Haar laatste tand. De onderkant is lichtbruin. De bovenkant meer donker bruin en haar tandvlees dat is zwart. Ik lach vriendelijk terug maar loopt ook vlug weer door. Voor je het weet heb je een bananenschil in je nek.

Ondertussen in Varanassi: 2 blanke bejaarde hippies dragen gekleurde oranje-gele broekjurken, groene gewaden om hun middel en schouders en een paar roze sandalen. Bassie en Adriaan zouden zich ongemakkelijk hebben gevoeld in deze outfit. Aan de oevers van de Ganges bestellen ze een lassie. Een zoete koude drinkyoghurt... de smaken banaan, papya en meloen kennen ze onderhand wel dus ze zijn blij dat er een 'special Varanassi lassie' op het menu staat. De ober vraagt in gebroken Engels of ze zeker weten dat ze niet gewoon een bananenlassie willen... en of dat ze de 'special' al eens eerder geprobeerd hebben. Hun keus staat vast: 2 keer de special. Wat ze toen nog niet wisten is dat Varanassi een heilige stad is waarin mensen graag in hogere sferen verkeren... ze willen een beetje dichter bij de goden zweven. Om de mensen hierbij een handje te helpen biedt de stad je tal van mogelijkheden om ’special Varanassi lassi’ of chai te drinken... lassi met ganja...wiet... De dosis is niet mis. Een backpacker uit Australie schijnt hier 2 weken geleden 2 sterke lassies te hebben gedronken en nu... nu is hij heel heel dicht bij een van de vele goden die India rijk is.

De 2 oude hippies liepen die avond langs de oevers van de Ganges en beseften nu dat ze stoned waren: Ze zagen grote brandstapels waarop de hele avond verschillende mensen werden verbrand. Ze zagen de bootjes die onverbrande lichamen van zwangere vrouwen en kinderen naar het midden van de rivier brachten en daar, met stenen in een laken gewikkeld naar de bodem van de Ganges lieten zakken. Ze zagen mensen die zich in diezelfde rivier wasten... en mensen die hun kleren wasten... en lakens... en handdoeken... opeens bedachten ze zich dat hun hotel ’Laundry service’ aanbood en ze vroegen zich af waar hun kleren deze middag gewassen zouden zijn.. Ze wisten zeker dat ze high waren toen een man naast de brandstapel hun rustig vertelde dat 'het zien van de brandende lichamen op zichzelf heel rustgevend is... maar dat alleen het moment van PLOFFF.... wanneer de schedel door de hitte knapt, altijd een klein beetje kippenvel oplevert'. Een jonge entrepreneur deelde zijn idee hoe de stad energie zou kunnen winnen uit deze continue verbranding... en hij vroeg zich af of menselijke resten onder biobrandstof zou vallen. En zou een bbq-restaurant het hier goed doen?...ideeën , enkel maar ideeën... Op weg naar hun hotel wordt hun weg versperd door een koe.

De vrouw wiebelt haar enige tand heen en weer. Ze ziet me en wuift. Ik wuif terug. Ze vraagt weer om een banaan. ’Eten of gooien’ denk ik... en loop door.

Aan de man in de boekwinkel vraag ik waarom ik hier in India geen detectives kan vinden. Ja, Sherlock Holmes kun je hier vinden,... maar bijna geen enkele Indiase schrijver waagt zich aan dit gerne. De oude man lacht... 'simpelweg omdat we hier geen detectives hebben jongeman... de politie hier stamt uit de middeleeuwen. Kijk om je heen... heb je wel eens een politieauto gezien? Zelden. Politie is altijd te voet, met een kaki junglejas, een houten wapenstok en een ridderhelm. Het grootste gedeelte van de dag proberen ze het verkeer een bepaalde richting in te sturen,...maar iedereen heeft hele dikke schijt aan ze. Denk je echt dat deze politie in staat is een misdaad op te lossen?. De politie zelf weet niet eens wat politie is. Ze weten niet hoe ze zich als politie moeten gedragen.. en zo weten trouwens ook de 'boeven' niet hoe ze zich als echte boeven moeten gedragen. Luister, een paar jaar geleden zag ik het volgende hier in deze straat gebeuren: Een politieagent had zojuis een boef gearresteerd. Hij pakte hem stevig bij zijn kraag en liep met de man richting politiebureau. Onderweg, in deze straat, zag de politieman een jonge schoenpoetser op de stoep en hij bedacht zich dat hij eigenlijk wel nodig zijn schoenen moest laten poetsen. Hij zette de boef of de stoep, vroeg hem streng om hier te blijven staan en ging voor de schoenpoetser zitten om zijn schoenen te laten poetsen. Tijdens het poetsen bedacht de politieman weer dat hij eigenlijk wel zin had in een krantje. Hij gaf de boef een paar roepies en vroeg hem om een krant te kopen in de dichtsbijzijnde winkel en daarna als de wiedeweerga weer terug te komen. De boef deed wat hem gevraagd werd en toen de politieman zijn krantje had en zijn schoenen weer blonken, pakte hij de boef weer stevig bij de kraag en vervolgden ze samen hun weg naar het bureau.

... en daarom schrijft hier niemand over misdaad en vindt je hier geen goede detectives in mijn winkel.

In Varanassi zien de twee hippies rikjarijders af en aan rijden met dikke blanke toeristen en kleine gele toeristjes met spleetoogjes en dikke camera’s om hun nek. Het heeft geen enkele zin om deze taxi chauffeurs te vertellen waar je heen wilt… zij bepalen jouw route. De eigenaar van hotel GanjaRat krijgt een telefoontje van een riksjarijder. Hij is met 4 Duitste toeristen op weg naar Hotel Hanoun Havelli. De eigenaar lacht en weet genoeg. Hij fluit op zijn vingers, schreeuwt iets naar zijn personeel en nog geen minuut later schroeven 2 jongetjes het logo van het hotel uit het uithangbord. Een ander jongetje heeft al een mooi nieuw logo onder zijn arm. Binnen vijf minuten is hotel GanjaRat getransformeerd in Hanoun Havelli Palace. De toeristen arriveren en bedanken hun Riksjarijder hartelijk. Ze hadden dit achterafstraatje nooit zelf kunnen vinden.

Ik vraag de man in de boekwinkel ook waarom het boek ”Mein Kampf” hier zo populair is. Hij heeft geen idee. Hij kent de schrijver ook niet echt. Hij weer alleen dat het een beroemde filosoof uit Europa is. Op de afdeling ‘filosofie’ staat naast het boek van A. Hitler het boek van A. Frank en M. Gandhi. Veel indiers leven nog iedere dag met de übermensch-untermensch-gedachte. Hier meer bekend als de verschillende kasten... de hokjes: Een rigide systeem van uitsluiting wat het dagelijkse leven van de meesten hier nog steeds domineerd. In de contactadvertenties in de krant wordt altijd vermeld: leeftijd, sekse, geloof en kaste... de rest zien we later wel.

Nazmeen, een meisje uit mijn klas van 15 jaar oud, wil dokter worden. Ze is intelligent, haalt hoge cijfers en is kritisch op haar maatschappij en politiek. Echter weet ze ook dat haar toekomst net zo rigide is als de kasten hier... Op haar 6e was al bekend met wie ze zou trouwen en over 3 jaar, op haar 18e is het eindeiljk zover. Ze weet ook dat haar aanstaande man heel conservatief is en ze zal vanaf dan een boerka moeten dragen en het huis niet meer uit kunnen. Zij blijft thuis koken en voor de kinderen zorgen.

Nazmeen vraagt me over mijn toekomst en wat ik denk te gaan doen... ik heb geen idee dus ik vertel haar een van de vele mogelijke versies. Als ik uitgepraat ben lacht ze..”Eigenlijk is jouw toekomst dan hetzelfde als die van mij” zegt ze ”tot een bepaalde leeftijd kun je doen en laten wat je wilt, spelen, dromen, feest vieren, maar op een dag sluiten ze je op in je huis/lab... moet jij je boerka/labjas dragen... en moet je iedere dag een beetje lopen koken / pipeteren”. Ik lach... en denk nog eens diep na.

Waar de 2 wegen ‘Ashok Showk’ en ‘Adarsh Nagar road’ samenkomen liep ik nog steeds iedere dag naar mijn school. Alleen de afgelopen 2 weken is het huis van de vrouw zonder naam en tanden leeg. Er ligt alleen nog wat rot fruit. Is ze dit vergeten bij haar verhuizing? Of is dit haar erfenis?

India, Het land van enorme rijkdom en extreme armoede, Het land van tijgers en olifanten, van duizend religies en 2 miljoen goden. 'Moeder van de geschiedenis, grootmoeder van legendes en overgrootmoeder van tradities'

Ik zou jullie graag een mooie analyse van het land en haar mensen willen geven, maar hoe langer ik hier ben hoe minder ik van het land en de mensen lijk te begrijpen. Ze weten me iedere dag weer te verrassen.

Ik heb gister afscheid genomen van alle staff, docenten en leerlingen van Prayas. Het was een hele mooie ervaring. Morgen vertrek ik naar de hoofdstad New Delhi. Daar probeer ik mijn visa voor de andere landen te krijgen zodat ik mijn reis over land kan vervolgen.

Heel veel groetjes en liefs,

Eric

India - Jaipur

‘Hello sir, what’s your name?... Which country? Hello! Sir!’, ‘Riksja sir? Hundred rupees only.. to Pink Palace’…. ‘Hello! Sir! Eighty rupees Sir. Good Price! Hello Sir!’, ‘Hello Sir, What name, what country?’, ‘Only 300 Rupees camel shoes sir!’… ‘For you, friend, only 250 Rupees’, ‘Camelride sir? 200 Rupees only!’ Hello!.... Sir!’ …. Ik pers mezelf door deze stationsweg, opzoek naar een rustige plek. Ik ben net aangekomen in India en word overladen met prikkels, teveel prikkels. Bij het volgende kruispunt sla ik linksaf… een straat weg van deze hoofdstraat, weg van de vele Riskjarijders die als vliegen om een drol vliegen (met mij als drol). Gisternacht aangekomen in Jaipur werd ik ontvangen door een lucht van ontlasting en urine. Een taxi zette me af bij een hotel in deze hoofdstraat. Voor mij zag Jaipur er voorlopig uit al een spookhuis. Deze ochtend belde ik met de jongen van AIESEC , mijn contactpersoon voor mijn stage hier. Hij zou me ‘s avonds op komen halen en mij naar mijn accomodatie brengen; een studentenhuis elders in de stad. Voor nu liet in mijn spullen in het hotel en liep zonder enige orientatie de stad Jaipur in. Ik was nu een eindje verwijderd van de hoofdweg en had even de tijd om rustig om me heen te kijken en me te orienteren.

Een hond met drie poten hinkt naar een open riool. Hij snuffelt wat en vist uiteindelijk een vieze natte sok uit de drap. Zichtbaar gelukkig hinkt de hond naar een burg, waar hij rustig op de sok begint te kauwen. Naast de hond ligt een moeder met haar kind te slapen. Het kindje heeft geen broek aan. Naast de moeder hurkt een man op de grond. Hij poept.

‘Hello Sir!... Your name?! Riksja Sir!? Only fifty Rupees Sir!’. Ik zie in de verte het topje van een tempel en loop die richting in. ‘Forty Rupees Only Sir. Good price!’. In de volgende straat staan twee koeien op de weg te mediteren.... eentje is zo ontspannen dat tie alles maar laat lopen. De vliegen duiken op warme pap alsof het Riksjarijders zijn die een verse toerist zien. Het verkeer manoeuvreert zich bumper aan bumper om de twee koeien heen. Vier varkens lopen in een keurig rijtje de goot te besnuffelen en twee geiten kijken me schaapachtig aan als ik als blanke jongen met rode wangetjes voorbij loopt. Net als de vele andere inwoners van deze stad trouwens. Ik voel me hier als een wandelende attractie. Er komt weer een man op me af. 'Hello Sir! What's your name? From which country? - Jesus! Leert niemand ze iets anders dan deze zinnetjes!! -

Dit was de eerste dag. Ondertussen zit ik al bijna twee weken in het studentenhuis, meer in het zuiden van de stad. Ik ben ondertussen gewend geraakt aan de drukte, de dieren op straat, de drukte, de vele Riksjarijders, de drukte, de stank, de drukte en het feit dat iedereen me hier aanstaart. Ik vind het ook wel grappig eigenlijk al die dieren hier op straat. De eerste dag in mijn nieuwe kamer moest ik eerst een aap van het balkon jagen. Niemand keek er hier van op. ‘pas je wel op, vorige week heeft deze aap iemands paspoort gejat, ze is nu nog steeds bezig alles bij de ambassade te regelen’ Er wordt over India vaak gezegd dat mensen er van houden of het haten. Niks ertussenin. Ik kan me wel iets bij voorstellen. Je moet hier een mentale knop omzetten. Blijf je je irriteren aan dit alles dan pak je na een week waarschijnlijk gillend het vliegtuig terug naar huis.

Gedurende de maanden januari en februari zal ik mijn stage gaan lopen in een NGO/school met kinderen uit sloppenwijken. Het hoofd van de school gaat af en toe de sloppenwijken in op zoek naar kinderen die niet naar school gaan. Ze probeert de ouders ervan te overtuigen dat onderwijs, zelfs in deze omstandigheden, het beste is wat ze hun kinderen kunnen geven. Er zijn een aantal dingen waar ze graag mijn hulp bij willen hebben. Ten eerste zou ik een aantal lessen kunnen verzorgen (Maar het Engels van deze kinderen is minimaal). Ten tweede willen ze graag nieuwe inzichten in manieren van lesgeven... ze hopen dat ik ze kan helpen met projectonderwijs (ze beseffen dat het erg saai is als kinderen alleen naar een man of vrouw voorin de klas moeten luisteren). Ook hopen ze dat ik kan helpen bij het organisren van een uitstapje naar een museum of een dierentuin ofzo. Ten slotte hebben ze op deze school geen tijd om sponsoren te zoeken en hopen ze dat ik ze kan helpen met het benaderen van verschillende instanties die het onderwijs op deze school mogelijk kunnen maken.

Eergisteren was ik op deze school en keek naar een klas met kinderen tussen de 8 en 10 jaar oud. De klas was klein en de kinderen zaten op de grond. Toen ik de klas binnenliep stonden alle kinderen op en zeiden in koor: “Hello Sir!”. Een jongetje naast me vroeg snel: “What’s your name?”. Nog voor ik antwoord kon geven stapte een dapper meisje met rode strikjes in haar haar op me af en vroeg: “Which country?”

Iran (Slot)

Ik loop naar het achterdek van het schip en kijk naar de haven van Bandar Abbas die alsmaar kleiner en kleiner wordt. De zon is al een tijdje onder en de stad is geel verlicht. Ook de smogwolk boven de stad heeft nu een mystieke geel/oranje gloed gekregen. Een Australische backpacker komt naast me staan en kijkt samen met mij naar de laatste restjes van Iran. 'I feel kinda sad' zegt hij opeens. Ik kijk hem aan. Hij mist Iran nu al. Ik begrijp het wel. Na 30 dagen door dit land te hebben mogen reizen heeft Iran in mij een speciaal plekje weten te veroveren. Als ik nu over Iran lees in de kranten of er iets over hoor op het journaal, zal ik niet denken aan terroristen, ik zal niet denken aan massa's mensen die ‘dood aan Amerika' roepen en dansen rondom brandende vlaggen. Zelfs niet aan atoomgeleerden die hier ondergronds in het geheim bezig zijn plannen te maken om de wereld te vernietigen. Nee, ik denk aan al die vele lieve mensen die ik heb mogen ontmoeten. En ik zal denken aan:

De jonge stelletjesdie zich hier in alle bochten moeten wringen om elkaar in het geniep ergens te kunnen ontmoeten.

Diezelfde jongeren die tegelijkertijd allemaal meer dan 3 vriendinnetjes of vriendjes hebben (zonder dat ze het van elkaar weten)

Facebook, twitter en youtube die door de overheid worden gefilterd en dus niet bereikbaar zijn.

Het feit dat iedereen wel een manier heeft gevonden om toch deze sites te kunnen bezoeken

De overdreven beleefdheid van de mensen als je ze thuis of op hun werk bezoekt. Iedere deur wordt voor je opgehouden.

De transformatie die mensen ondergaan op het moment dat ze in een auto stappen. Er lijken geen regels meer te bestaan. Het is overleven!

De smogwolken die boven een aantal van de grote steden hangen en de mensen die mondkapjes dragen

De man die op straat een laatste trekje neemt van zijn sigaret, hem uittrapt, zijn mondkapje weer opzet en zijn weg vervolgt.

De Amerikaanse vlag die hier op de universiteit groot op de grond grond is geschilderd zodat iedereen er zijn voeten aan kan afvegen

De vele jongeren die helemaal idolaat zijn van alles wat Amerikaans is. Ze kijken bijna alle Amerikaanse SitComs, kennen vele Amerikaanse kunstenaars en spreken zelfs (perfect) Engels in een Amerikaans accent.

Het vele lekkere eten dat veel verschillende mensen mij iedere dag opnieuw hebben weten voor te schotelen.

Kale Pache. Het gekookte schapenhoofd dat mij een van de laatste dagen werd geserveerd http://en.wikipedia.org/wiki/Kale_Pache

De prachtige vrouwen die zich in dit land geheel moeten bedekken

De prachtige vrouwen die heel Westers gekleed gaan, hun hoofdoek als een elegante sjaal dragen en bijzonder veel aandacht besteden aan hun uiterlijk.

Het nieuwe modeverschijnsel de ‘nosejob'. Vele jonge vrouwen lopen door Teheran met een pleister op hun neus. Waarom? Ze hebben hun neus een beetje laten verbouwen omdat ze een perfecte en sexy neus wilden.

De man die ik Teheran ontmoette die me vertelde een vrouw te hebben die ook een ‘nosejob' wilde. Hij had geen geld voor een dergelijke operatie, dus in plaats daarvan kocht hij een setje pleisters. Zijn vrouw heeft bijna drie maanden met een pleister op haar neus rondgelopen. Hierna kreeg ze een hoop complimentjes. 'Wat mooi! Er is helemaal geen litteken te zien!'

De mensen die blij zijn dat je hier in de winkel voor minder dan een dollar een Hollywoodfilm kunt kopen omdat in Iran de Copyrights niet bestaan.

De jonge computerprogrammeur die me vertelde bijna een half jaar bezig te zijn geweest aan het maken van een softwarepakket voor een basisschool en zijn programma's tot zijn verbazing een paar maanden later in de winkel zag liggen. Voor ongeveer een dollar.

De vele mensen die hier vol passie hun leven. De mensen die verliefd zijn op hun land en hun cultuur

Diezelfde mensen die hier allemaal weg willen. Mensen die mij vertelden soms huilend wakker te worden in dit land van bedrog en dictatuur. Vele mensen die het idee hebben dat hun land door een vijandig ander land wordt bezet en die de mensen in hun eigen land gevangen houdt.

Het land waarin alcohol verboden is

Het land waarin mij na twee dagen al wodka werd aangeboden

Het land waarin mensen moe zijn van politiek

En het land waarin mensen bezig zijn de nieuwe revolutie voor te bereiden

Maar vooral zal ik terugdenken aan die vele vele mensen die mij gedurende deze 30 dagen een stukje van hun leven hebben mee doen laten beleven. Ik werd opgenomen in families, in studentengroepen, in universteiten en in geloofsgemeenschappen. Ik heb mogen slapen in luxe villa's en in huizen gemaakt van poep. Ik heb de zon zien opkomen in de woestijn en onder zien gaan... in de woestijn.

'Don't go there' is een zin die ik gedurende deze reis vaak heb mogen horen. 'Ga niet naar Oekraine, zul zullen je beroven', 'Reis niet door Transnistria, het zijn gekke, arme communisten die alles doen voor een beetje geld', 'Ga niet liften door Bulgarije, ze eten je op', 'Ga niet naar Oost Turkije.......'. Afin, vooral Iran was een ‘Don't go there' gebied in de ogen van veel mensen.Ik kan nu echter met volle overtuiging zeggen dat ik me nog nooit zo veilig heb gevoeld in een vreemd land. Dankzij ‘Couchsurfing' en de Iraanse gastvrijheid heb ik de meeste dagen in Iran doorgebracht met mensen uit dit land zelf. Zij waren mijn gids en mijn vertaler. Zij lieten mij hun Iran zien. Een land vol tegenstellingen en paradoxen. Een land om niet te vergeten. Ik zal het missen. (Dus, zit je te dubben of je deze zomer naar Frankrijk of naar Italie wilt gaan..... overweeg Iran! Er is geen massatoerisme en je zult in een warm bad ontvangen worden van vriendelijke mensen, lekker eten en een bijzondere natuur.)

Ik denk nog even aan vier dagen geleden toen ik aan de Pakistaanse grens stond. Pakistan was het volgende ‘Don't go there gebied' , dus ik was ervan overtuigd dat dit wel een mooie route zou zijn om naar India te reizen. Na lang praten bleef het antwoord Nee. Het was alleen mogelijk om een visum te krijgen in mijn vaderland. Zelfs met de hulp die ik kreeg van iemand van de ambassade van Teheran (ik had haar daar ontmoet en ze vertelde me dat ik haar altijd kon bellen als ik iets nodig had) lukte het me niet om deze grens over te steken. Ze bood me wel een alternatief aan: ze kon mij een visum voor Afghanistan geven waarna ik in Kabul mij Pakistaanse visum op zou kunnen halen. Hmm.

Aan de horizon verschijnt langzaamaan een kunstmatige woestijnstad. Een stad waarinalles ‘de grootste', ‘de duurste' of ‘de hoogste' moet zijn. Een stad zonder historie, maar met een indoor zwarte skipiste. Een stad op een plek waar 100 jaar geleden alleen nog maar woestijn was. En stad waarin nu 20% van alle bouwkranen werelwijd te vinden zijn. Een stad waarin alles draait om geld. Welkom in Dubai!

Iran - Politiek voor beginners

In Iran zijn er een aantal dingen die je meteen opvallen:
- Het verkeer is echt een chaos
- Iedereen gooit al zijn of haar rommel gewoon op straat. Ze vinden het raar dat je naar een prullenbak toe loopt
- Het stikt hier van de jongeren!

70% van de bevolking van Iran is onder de 30 jaar. Een groot deel van deze jongeren gaat naar de universiteit met als gevolg dat het land uitpuilt van de hoogopgeleiden. Het is verrasend om te merken dat be meesten hier uitstekend Engels praten en vaak ook nog prima Frans of Duits. Goed presteren op de universiteit is voor de jongeren van groot belang... het kan hun een ticket naar Europa of Amerika opleveren. Dat is een ding wat in ieder geval zeker is; de meeste jongeren willen hier weg (Iranezen zijn de hoogst opgeleidde immigranten) . Ze worden door middel van stompzinnige regels in al hun doen en laten beperkt en hebben een enorme behoefte aan vrijheid. Afspreken met je vriendje of vriendinnetje is altijd een hele klus en nooit zonder gevaar. Als de politie een stelletje ziet zal deze vragen wat de relatie is. Kun je niet aantonen dat je getrouwd bent of familie bent dan wordt je gearresteerd. De straffen varieren van een fikse waarschuwing to gevangenisstraffen met zweepslagen.

Gedurende de laatste weken heb ik met heel veel studenten hier over politiek gepraat. Het beeld is vaak herzelfde: Iedereen klaagt, is boos of verdrietig, maar uiteindelijk berusten ze in hun situatie. 'We kunnen niks veranderen, helemaal niks'. Het is jammer om te zien dat zo'n grote groep van dit land helemaal moe is van politiek. 'De beste politicus is een dode politicus' hoor ik ze vaak zeggen.

Het politieke systeem van Iran heeft net als iedere andere republiek een president met onder hem verschillende ministers. Deze worden iedere vier jaar democratisch gekozen en zijn vervolgens in staat nieuwe wetten te maken voor het land. Het verschil met andere landen is echter dat Iran een bijzonder machtige schaduwregering heeft: De ayatollah (Khameini) samen met zijn 12 Mullahs. Deze zijn ten alle tijden in staat om alle besluiten van de regering terug te draaien. Ze hebben allen een veto. Zij zijn er om het Islamitische gehalte van deze 'democratische theocratische republiek' te bewaken. Zo zullen zij bijvoorbeeld ook voor de verkiezingen een selectie maken van welke politieke partijen mee mogen doen met de verkiezing. Als de Mullahs een partij niet gezind zijn valt deze vanzelfsprekend af. De meeste mensen zetten hier dan ook,met recht, vraagtekens bij het democratische gehalte van deze republiek.

In de zomer van 2009 waren er in Iran verkiezingen.Mousavi was onder de bevolking het meest geliefd (misschien niet de beste... maar het beste van alle mogelijke keuzes in ieder geval) Het zag er naar uit dat hij Ahmadinejad met een ruime overwinningszege zou verslaan. De dag voor de verkiezingen ginen vele mensen de straten op om te vieren dat er eindelijk weer een hervormingsgezinde president zou komen... meer vrijheid! Ik heb video's gezien van feestende mensen... van vrouwen die hun hoofddoek afdoen... en politie die niets doet... alleen maar toekijkt. Dit beeld was in schril contrast met wat er die dagen daarna gebeurde. De verkiezingsuitslag was snel bekend: Ahmadinejad had een ruime meerderheid behaald. 'BEDROG!' was de reactie van het volk. Mensen konden niet geloven dat er in hun land zo'n vuil spel werd gespeeld. Veel mensen die ik sprak zeggen nog steeds te moeten huilen of boos te worden als ze terugdenken aan deze dag. In alle grote steden van het land gingen de mensen de straat op met groen geschilderde vingers en groene vlaggen. Groen was de kleur van de oppositie (van Mousavi)... sommigen riepen voorzichtig al de groene revolutie uit. De dagen en weken na de verkiezingen waren dagen vol geweld. Alle demonstraties werden hardhandig neergeslagen met als toppunt een politieman die voor het oog van tientallen camera's (mobiele telefoons) een jong meisje door het hoofd schiet. Dit meisje was Neda en zij werd symbool voor groene revolutie. Van een echte revoltie is het echter niet meer gekomen. Na een paar maanden was iedereen moe geworden van protesteren en zag men in dat met er niets mee opschoot. Veel van de demonstranten van toen zitten nu nog in de gevangenis.

Ik dacht dat je in dit land voorzichtig moest zijn met het geven van je mening over de regering, maar in de praktijk klaagt iedereen steen en been en behoorlijk luid over hun regering. De haat is gericht tegen de president maar met name tegen de Ayatollah en zijn Mullahs. Laat je terloops het woord 'Mullah' vallen dan trekken de mensen om je heen allemaal een gezicht alsof ze op een te zure citroen lopen te kauwen. Ik wilde nu echter heel erg graag eens met een echte Mullah praten. Viavia lukte het me om contact te krijgen met een 25 jarige Mullah-in-opleiding. Ik maakte een afspraak en de volgende dag ging ik op weg naar Qum. Qum is een religieuze plaats in Iran waar de Mullahopleiding is gevestigd. Het wordt ook wel de Mullahfabriek genoemd... Het hol van de zo gehate Iraanse leeuw.

Het verschil met Qum en de andere steden in Iran is dat alle vrouwen hier in een geheel bekende zwarte chador lopen (een boerka heb ik hier overigens nog nergens gezien). In de rest van het land zijn de vrouwen bijzonder Westers gekleed met als enige verschil het hoofddoekje (wat in Teheran door veel vrouwen alleen op het achterhoofd wordt gedragen). Verder zie je hier nartuurlijk.... Mullahs!; mannen met bruine, grijze of zwarte mantels en een witte of zwarte tulband op hun hoofd. Ik ontmoette mijn Mullah voor de ingang van de universiteit. Het is voor toeristen absoluut niet toegestaan om hun school te betreden, maar het lukte hem samen met een goede vriend van hem om mij naar binnen te smokkelen. Buiten waren ze niet zo spraakzaam maar nadat we ons eenmaal achter gesloten deuren bevonden, gaven ze ongezouten hun mening over alles. 'Deze mullahs in de regering hebben helemaal niets met Mullahs te maken. Een Mullah is een hoofopgeleidde geestelijke. De mannen met baarden in de religieuze regering zijn niet wijs.... ze zijn alleen uit op macht. Het is ook pure vriendjespolitiek daar. Eric, geloof me, de meesten zullen het je niet direct zeggen, maar wij zijn ook verdrietig met de manier waarop zij ons land in een dictatuur houden. Ze verzinnen de meest bizarre regels en dat alles in naam van de Islam. Dit is geen Islam!! Het voelt voor ons net als voor alle anderen. We hebben het gevoel dat ons land bezet wordt door een ander land. Je moet altijd op je hoeden zijn. Zeg je of doe je ook maar een ding verkeerd dan zullen ze je vinden. En het erge is dat deze regering niet alleen de haat over zichzelf afroept, maar door hun regels ook nog eens de mensen wegdrijft van de Islam.' Deze dappere jonge Mullah was misschien niet de standaard Mullah, maar ik vond het bijzonder fijn om te zien dat hij in staat was om zijn Islamitische regering te bekritiseren en zelf elementen van zijn eigen geloof kritisch onder de loep durfde te nemen. In zijn boekenkast stonden naast de Koran ook werken van tal van filosofen als Nietsche, Schoppenhauer, Plato en een hele hoop Perzische filosofen waarvan ik nog nooit had gehoord. Hij nam me die avond mee naar een Sji-ietisch Islamitisch ritueel waarbij een hele hoop mannen in een kamer bij elkaar kwamen, op hun borst begonnen te kloppen en eindigden in luid gejank waarna alles opeens ophield en er lekker eten werd geserveerd. Ik heb mijn best gedaan mijn lach in te houden.

In Isfahaan was ik te gast bij een bijzonder lieve, grappige en open familie die mij de derde dag dat ik bij hen was vroegen om Hollands voor ze te koken. Ik vond dit bijzonder leuk aangezien de meeste mensen mij hier angstvallig uit de keuken proberen te houden. De eerste en de tweede dag werd de grond iedere keer opnieuw gedekt met een compleet 10 gangen menu. Allemaal kleine hapjes. De ene nog lekkerder dan de ander. Deze avond werd er 1 pan op de grond gezet. 7 teleurgestelde gezichten keken naar de inhoud van de pan en de vader van het gezin vroeg wat iedereen wilde weten: 'WAT IS DAT?!' - 'That's Hutspot' zei ik. ' Typisch Hollands..... nou ja eigenlijk wilde ik er nog gebakken spekjes aan toevoegen....' - ' Spekjes??' - ' Tja... euh... gebakken stukjes varken zeg maar... maar da hebben jullie natuurlijk niet'. Beleefd at iedereen zijn bordje leeg, maar de rest van de week dat ik bij deze familie te gast was werd ik ook hier angstvallig uit de keuken geweerd.

Terwijl ik hier op internet lees over sneeuw in Nederland moet ik hier in Bandar Abbas overdag naar schaduw zoeken en mezelf koel houden met verse bananenmilkshakes..... Tja,.. het leven is soms zwaar.

Heel veel groetjes en liefs uit Iran,

Eric